Πένθιμος Κλόουν

Νιώθω σκελετός
κάτω από τόσα ρούχα
κάτω από τόση μπογιά
από τόσα περιττά .

Για να κρατώ το κρυστάλλινο
προσωπείο σταθερό
φροντίζω τα πνευμόνια,
την καρδιά να μην
πολυκινώ

και πικραμένα θυμάμαι...
εσύ θυμάσαι?
τον άνεμο που τόσο
λάτρευα να ακολουθώ...

και άξαφνα μέσα στο κοινό
από μακριά, χωρίς να μπορώ να τον ακουμπώ
με κάνει πια με μάτια να χαμογελώ

Μάτια που φυσάνε
γκρι
συννεφιασμένο ουρανό

θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί
από ένα θλιμμένο χαμόγελο
πόση ελπίδα μπορούσε να δοθεί?
βλέπεις νόμιζα πως τέτοιοι άνθρωποι
είχαν εξαφανιστεί...
  

Χαμένοι

Όρθιος. Το βλέμμα σου
που το άπειρο κοιτά.
Προσπαθώ να δω
ούτε καν να αιχμαλωτίσω.

Μα πες μου γιατί
να δείχνω καλοσύνη
στα μυαλά που στο κενό
έχουνε χαθεί?

και ας δείχνω ήρεμη
να ξέρεις μέσα μου
όλα έχουνε εξαφανιστεί. 

Χαίρεται

σε ένα εξώστη
δίχως κάγκελα
οι φτέρνες μου αντικρίζουν
δελεαστικό κενό αέρος

Αρχάρια τα δάχτυλα
πονεμένα πιέζουν χορδές
και η φωνή οδηγημένη
στον ανοιξιάτικο ουρανό οδεύει

ώσπου νομοτελειακά
η μάσκα προσποίησης σπάει
στην κουκουβάγια που πλησιάζει
και κοιτά απορημένη

"Χαίρεται" λέω
και αρχίζω να γελάω.

Κουδουνίσματα

οι καμπάνες
στα αυτιά μου αντηχούνε
σαν ψίθυροι υπενθύμισης

γίνεται να έχω εξαπατηθεί?
αφού δεν ανήκω σε ετούτη τη γη...
πως πείτε μου
θα μπορούσε να είχε ξεχαστεί?
νομίζω ονειροπόλα
εξτρεμίστρια είχα χαρακτηριστεί...
την αλήθεια που μουρμούριζε η ψυχή μου
πως στο καλό έγινε, πείτε μου,
και είχε λησμονηθεί?

την ώρα που τελειώνει η μουσική
οι 4 τοίχοι αφουγκράζονται λυγμούς μου...
"... τα όνειρά μου, πες μου!
       που έχουνε χαθεί?"

3 μετά το βράδυ

παγιδευμένος στο δωμάτιο
στην σκληρότητα της αναγκαίας απόστασης
η γνώσεις αυτών των κεκτημένων που είχα
τα μικρά στιλέτα στο στήθος

τα χέρια στο τιμόνι
ο αέρας του παραθύρου
τα δάχτυλα που χαιδεύανε χορδές
σε τραγούδια αναμνήσεων
παλιά και γνώριμα

στην παγωνιά μόνο
που αντικρίζω στο τζάμι
οι κρυστάλλινες σταγόνες
το μόνιμο γκρίζο ημέρας και νύχτας
στο σβησμένο απόηχο
μιας ανύπαρκτης κουλτούρας

πολύ απλά:
οι μυρωδιές, οι γεύσεις
η θαλπωρή και η θέρμη
μα πάνω απ' όλα
η θάλασσα και ο ήλιος

Ενέσεις Πεζοδρομίου

Σκυφτή, υπό το υποτιθέμενο βάρος
των ανεπούλωτων τραυμάτων μου
περνώ βιαστικά
κοιτώ ενοχικά

14χρονα παιδιά
γελούν τρομακτικά
υπό το φως του αναπτήρα
άσπρου ατμού, γυάλινου σωλήνα

βασανισμένοι με μάτια
απελπισμένα κοιτούν ικετευτικά...
μιλώ για όσους
δεν έχουνε λεφτά

και καθώς επιχειρώ να αλλάξω πεζοδρόμιο
σαν να προσπαθώ να αλλάξω κόσμο
άλλος ένας με την σύριγγα στο χέρι
ανασαίνει υστερικά
σαν νιώθει την ευτυχία
στο σώμα του να εισβάλλει.

Κατερίνα

καθημερινώς
με τα μάτια γεμάτα
στην θεώρηση των άλλων σκληρότητα.
Ανταποκρίνεσαι.

παρόλα τα χαστούκια
που πάω στοίχημα
θα έφερνες πίσω
με όποιο τίμημα.

για την Αλήθεια σου
που κρύβεται στα ουράνια.
κλέβοντας κάθε προοπτική.

την αμφιταλάντευσή σου
ακραίων καταστάσεων
λίγο μπορώ να αντιληφθώ.
Ταπεινωμένη μουρμουρίζω
"...στα χέρια σου δεν φαίνεται
         Τίποτα..."

Μακάρι να ήσουν
κέλυφος
αλλά ευτυχώς είσαι
στρώσεις από αδιαπέραστο ατσάλι.

Orishas

Το μέτωπο στο τζάμι

στο απαλό τράνταγμα

του αυτοκινήτου

ως μια λύση ησυχίας μου

Αναπάντεχα...πρόσταξες μουσική να 

ακουστεί.

Άραγε, ήξερες με πόση 

αγάπη είχε συνθεθεί? 

μα παρόλες τις προσπάθειες

με κατακλύζει το παράπονο,

μου κλέβει πονηρά ένα δάκρυ

που ευτυχώς κυλά σιωπηλά

και πριν προλάβει καν να 

χαθεί στο κενό

σωτήρια με τυλίγει το

ήσυχο πέπλο του Μορφέα.

δυστυχώς παραλίγο

φυσικά σακατεμένη
όπως επέστρεψα
στο σιωπηλό μου φτωχικό
φτάνω πάλι στο σημείο να συλλογιστώ

στο πως
ποτέ κανείς
δεν θα είναι εδώ

και πότε θα έχω την δύναμη
να πω ευχαριστώ?
για τις ελπίδες που είχα θρέψει
βλέπεις τώρα σαπίζουν στο βυθό...

μετά της κενότητας που αντίκρισα
αποδυναμωμένη τελικά
επεθύμησα τόσο πολύ αυτό
τον ανεπιθύμητο συμβιβασμό
που τόσο σκληρά πάλεψα
να απαρνηθώ
και ας είναι απογοητευτικό...

το υπάρχειν

όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου
και όλα τα υποτιθέμενα
ευγενή συναισθήματα
έχουν πια εξαντληθεί
σε αυτή τη μεγάλη πυρκαγιά
που όλους μας τρώει τα σωθικά
Άραγε τι είναι αυτό που απομένει?

αν τις στάχτες σκαλίσεις
ίσως να βρεις σπίθα
υπαίτια και λύση
υπέρτατη όλων
εδώ που ο χρόνος
δεν έχει εξουσία
και όλες οι ανάγκες που γεννά
δεν έχουν πλέον σημασία

χαώδες, ολοκληρωτικό
ταυτόχρονα λυτρωτικό
το να νιώθεις πως υπάρχεις.

Ψίθυροι

η απόγνωση
και η κούραση
με κατακλύζουν

μακάρι να μπορούσα
να τους αφήσω να ψοφήσουν
Αυτοί οι κυρίαρχοι της επιφάνειας
Ορδές! ολόκληρες ορδές...
στην ήσυχη απελπισία
που διαλέξανε να ζούνε

στον σαματά που επιβάλλουν
μακάρι να μην με αφορούσε

στο σκέπασμα αυτό που δεν με αφήνει
να μοιράζομαι, να αισθάνομαι,
να νιώθω.
Μόνο να φοβάμαι
με παγώνει ετούτη η φυλακή

θέλω να ακούσω..
ακόμα και το εκκωφαντικό βάρος σιωπής
επιτρέψτε μου εκλιπαρώ να ακούω...

την αλήθεια της αλήθειας
δεν θα την ουρλιάξουν ποτέ
μόνο θα την μουρμουρίσουν
σαν παλιό ένοχο μυστικό
που δεν κάνει όλοι να ακούσουν...

ας είναι πικρό, κοφτερό
ας ματώνει, ας πονάει.
Ψυχρό είναι και το ξέρεις.
μάλλον αυτό ουρλιάζει την σιωπή...

κοιμήσου κουκουλώσου
στο σκέπασμα του ψέματος
βούλωσε τα αυτιά σου
με ασαφής αληθοφάνειες

εμένα άσε με μόνο να αφουγκράζομαι

τρία πενήντα έξι, Λεξοτανίλ, καληνύχτα

το στερνό μου συμπέρασμα
η σιγουριά του
γνωστού γίγνεσθαι
δεν σου δίνει αυτογνωσία
χα! ούτε μέντιουμ σε κάνει

για χαλάρωσε
τίποτα δεν ξέρεις

ο δρόμος της ανατροπής
αβάσταχτος είναι
αβέβαιος
επικίνδυνος
και τρελός

το Μόνο που θέλει
είναι θράσος και
Αρχίδια.

Ο άγνωστος

Να!
φαίνεται πως τιμωρία
που πρέπει να αποδεχτείς
η αλλαγή απόχρωσης
σε μαύρο από γαλάζιο
από θάλασσα σε ωκεανό
σε σχήμα χιαστό
σε θανατηφόρο από ειρηνικό

βλέπεις αέρηδες ασφαλείας
δεν είναι για αυτό το παιδί
σε άμορφο τοπίο προτίμησε να βυθιστεί
αντικρίζοντας έτσι τη ζωή
οι ακραίες καταστάσεις
που ήθελε να υποστεί
Ήταν η χείριστη
Η Απαθή.

Η Απουσία

Σκοτεινή η παλίρροια
ξεβράζει και βυθίζει
στις ελάχιστες πιτσιλιές της
από αλάτι

η γραμμή του ορίζοντα
χάθηκε στο μαύρο φόντο
έτσι όπως ανακατεύτηκε
ο ουρανός και ο ωκεανός

το σκηνικό πίσω
αντανακλά
φωνές και μουσικές
αδιάφορες περαστικές

και για κάποιο
καταραμένο λόγο
ανέμενα την
κρυμμένη παρουσία σου

χαμένες αναμνήσεις
μυρωδιές αλλιώτικες
που τα λόγια σου δεν μπορούν
να επαναφέρουν

ενώ άνωθεν οι γλάροι
σαν κοντινά
πεφταστέρια
θρηνούν σπαρακτικά

Σούρουπο

στις παλάμες μου
πάλλευκες
απομείνανε πέταλα
για το οποίο μου φαινόταν
είχα μελλοντικά συμβιβαστεί

Άραγε μπορούσε κανείς
να μαντέψει
μια γαλάζια ψυχή
πόσο θα μπορούσε να πονέσει?

μια λυκοφώτιστη
αγάπη...

και η θλίψη μου μοιάζει
Αρχέγονη
που κανείς δεν
μπόρεσε να διώξει.

Σκαλοπάτια

ανεβαίνω μια
σκάλα ατελείωτη
ξύλινη στριφογυριστή
σάπια σκονισμένη

τη στιγμή που σουρουπώνει
σταματώ
γιατί με παραλύει το σύννεφο
του σκότους

και κάθε μέρα που ξυπνώ
μόνιμα βουρκώνω
γιατί πάλι βρίσκομαι
στο πρώτο σκαλοπάτι

24/10/2011

Προαναφερόμενο
Γνωστό
Το δέρμα μου αλλάζει
με τον αγέρα που φυσά
τον ήλιο που χτυπά

Και τινάζεις
δεσμά ηρεμίας
Απελευθερώνοντας την φύση μου.

Τρέχω.

Μια τελευταία ματιά.
Νομίζω γνωρίζεις.
Το σώμα μου αντέχει.

Σελήνη

Μια ιδεολόγος μονάχη
αναπολεί ξανά την σελήνη
μα μόνο  το χέρι της κοιτά
που κρατά μια γαλάζια φωτιά...

Στο περβάζι με τα
πόδια στο σκοτάδι
μονολογεί κουρασμένα
"η αγάπη είναι θεός"
και ακόμα πιο σιγά
" και ας μην έχω καρδιά..."

Στροφή

τα μάτια μαύρα
σαν άδειες κόγχες
καθώς απειλητικά
ορθώνεται το ανάστημά του

στο γενικό αίσθημα
αφού πάντα πατούσα
στο χείλος
και δεν έπεσα.

Την γαλάζια αύρα που σε
περιβάλλει
απ' το λευκό σου δέρμα
ξεσκίζεις.

Και επιτέλους πέτρινο
μαχαίρι
νομοτελειακά τις ουλές μου
ανοίγει
προσπαθώντας ανεπιτυχώς επανάληψη.

Ελεύθερη Πτώση

Απέναντι αντικριστά, ώστε
μακάρι να διάβαζες τις ίριδες
η άγνοια
τα τρία βήματα πίσω
η ανάσα που σκαλώνει

η εξήγηση σιωπηλή
το σώμα που το έκλεψε ο αγέρας
τα μάτια που έχασαν το φως τους
και στραφήκαν στις χαράδρες

όχι, δεν είναι γκρεμός που χάσκει.
όχι για μένα
συνήθιζε να 'ναι άλλη μέρα.

δεν ήταν η ανάγκη που με έφερε εδώ
μόνο η θέληση.  

αποφυγή παρακμής

λίγο τραγουδιστά
τα βλέφαρα κλειστά
για να αντιλαμβάνομαι αισθήσεις.

με αυτή την αναπάντεχη
ζεστασιά της δροσιάς
όταν βυθίζει προς τα κάτω

γιατί απλά
αιφνιδιαίως παρατήρησε

"περίμενε. στάσου.
μη τρέχεις.
από τι θα ξεφύγεις ;
αναρωτιέμαι αν ριζώσεις
εδώ για λίγο καιρό
θα είναι τόσο καταστροφικό;

μείνε εδώ,
για λίγο.
απλώς σταμάτα να τρέχεις..."

Η κατάληξη

και έτσι όπως το εβένινο
πέπλο τύλιξε τον ορίζοντα
αναπόφευκτα, μετά το πέρας
της ημέρας
ένιωσα αβάσταχτη νοσταλγία
για το σαγηνευτικό φως του κομήτη σου
που μου έδειξες, γιατί ανεξάρτητα
της σύντομης απουσίας σου
το μόνο που παλεύω είναι να αντικρίσω τα άστρα.

Η αρχή

στο άμορφο τοπίο που είχα σιχαθεί,
ξαφνικά άνθισαν, στην απρόσμενη αγκαλιά σου,
Λουλούδια Αλλόκοτα.

30/8/11

πως κατάφερες να με δέσεις
Απορώ.
Ορίστε η πίκρα που οδήγησε
την ασφάλεια του άνθους την ξεφτίλισε.

η απουσία σου
άνεμος που απαλά
φυσά
μα συνάμα μαστιγώνει

αφού εξακολουθεί
της προσέγγισης  σου ο προσδιορισμός
καθαρός μου ο σκοπός
και στην άρνηση
η ανυπόταχτη τάση για φυγή
συνεχόμενη μετάβαση

Για δες!
πως έτυχε το ζευγάρι αυτό
να είναι φτιαγμένο απ' το ίδιο υλικό. 

ο καθρέφτης

το ταβάνι λευκό
όσο παραιτήσαι στο έδαφος
ο καθρέφτης σκοτεινός.
Δεν σε νιώθω.

η ανοδική παλίρροια
αμφιθυμικών  αποχρώσεων
ρέουν εσωτερικώς
στην αχνή λάμψη του αντικατοπτρισμού

μπορείς απλώς να είσαι;
τα σημαδεμένα της θεωρούμενης απέχθειας
τα αντικρίζεις και δεν τα αναγνωρίζεις;
φευγαλέα σε νομίζω σε αντιλήφθηκα...

για τις χλωμές ουλές
η αιτία που αναριγώ
ανοίγεις τα μάτια εκτυφλωτικά
χαμογελάς και ψιθυρίζεις

Μπορώ και σε βλέπω.

Mirror

The ceiling is white

as you lie on floor.

The mirror is black.

So I can’t feel you.

I can’t see you.

In the rising tide

changing of the colors

flowing the inside.

In the glance of the mirror.

Can’t you be?

The wounds you thought you despise

these painted hidden words…

Don’t you recognize?

So I can almost feel you…

That’s our bleached skin scars

the reason that made me shiver

you opened your eyes in the lighting truth ,

smile and whisper…

I can see you. 

Η φυγή

και λοιπόν
ορίστε που η σκέψη μας
έφτασε στο επίπεδο συννέφων

και αναπτερώθηκε το πνεύμα
για μέρη που δεν είχα φανταστεί

ορίστε που έσβησε
ο επιθανάτιος φόβος
και τα σπλάχνα μας
ελευθερώθηκαν απ' την μέγγενη της καταχνιάς

μα ουρλιάζοντας απαντά
" ΝΙΩΣΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
  ΝΙΩΣΕ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ."

καθώς το χέρι μου ξεσκίζει
για τις χαρμολύπες που μου χάρισε
στο απόκοσμο φως που με σεργιάνισε

το μόνο που ένιωσα
ήταν ανακούφιση. 

Το κουτί με τα σπίρτα

Κλείσε τα μάτια
και όσο περνά ο χρόνος
Αφέσου.

Το σκότος της καρδιάς σου
μη φοβού
Λυτρώσου.

Μα με ζώνει το ψύχος
ωστόσο παραμένω εδώ
και ας φλέγεται το δέρμα μου
την ώρα των ονείρων μου
αφού αποζήτησα τον θάνατο.

Μια μόνο πληροφορία
θα σου δώσω.
Οξυγόνο μου το άλγος που έλαβα.
Η ανάσα μου σπίρτο που ανάβει.

Μα πάντα να θυμάσαι
για να ζήσω
χρειάζομαι πυρίτιδα. 

5 λεπτά

Στις μεταμεσονύκτιες
επιστροφές μου
όχι βόλτες μοναχικές
μετά από πολύ καιρό

με τα πόδια
τρεκλίζοντας, χορεύοντας
με χαμόγελο που αναβοσβήνει

οι αναμνήσεις έτσι
όπως με κατακλύζουν
κρατώ την τελευταία τζούρα

τον αγέρα δεν λησμόνησα
τα χέρια μου απλωμένα
τις δυνατές πεταλιές
την άσφαλτο γλυκά φωτισμένη

τα μάτια σου δεν λησμόνησα
την τελευταία τζούρα κρατώ
ποτέ δεν λησμόνησα.

Κόκκινη

Σβήσε το φως
τις μορφές σαν πρόδωσε
αυτές που με έκαναν γαλάζια

αναπόσπαστο κομμάτι
έτσι όπως με γνώρισε
αδύναμη, μικρή

απρόθυμη
στην αναγκαστική στροφή
αδιανόητη
η διχάλα επιλογής

η τάση φυγής
στην πεποίθηση
ανάξια αγάπης
η επιθυμία τρικυμίας

και έτσι κατάκοπη
έγινα κόκκινη
κάτι συννεφιασμένα απογεύματα
με καφέ και τσιγάρο.

Ανώνυμα

Αυτή τη στιγμή
και ας μην έχει τίποτα συμβεί
επιθυμώ να θυμάμαι
Πριν ο χρόνος βυθίσει βαθιά
άσε με να θυμάμαι

Τα βότσαλα φαντάζουν σκονισμένα
κάτωθεν του σύμπαντος
ειδικά χωρίς φιλοσοφική θεώρηση
και στην ανάμνηση των πικραμένων
ας οσμίζομαι μόνο ιώδιο

την κάθε στιγμή που περνά
άσε με να θυμάμαι
και ας μην είναι κανείς εδώ

Κρύψου

Απόψε
τα άστρα πουθενά
στην αποζήτηση αφάνειας
ευχαριστώ

άκου μικρό παφλασμό
αμμουδιάς ψυχρό συνειρμό
της ψυχής μου πικρό μυστικό

Το μόνο που μαρτυρεί πως είμαι εδώ
του τσιγάρου συριγμό
της καρδιάς μου τρεχούμενο νερό

και ας είναι το φεγγάρι μου χλωμό 

Βλέμματα

Αυτοί οι φόβοι

εισβάλλουν σαν ζυγώνω

σε μέρη ροδαλού

και το βλέμμα μου γυρίζει αλλού

Αχ καλέ μου...

μην κοιτάς τρυφερά

να ξέρεις, δεν είμαι εδώ

ούτε θεωρώ πως θα επιστρέψω

Σώπα διότι τα λόγια σου

εδώ δεν αντηχούν

φυλάξου απ' τα μάτια μου

εν' αγνοία τους αγέρωχα

Μην με κοιτάς.

Σκοτεινιασμένα κυανοί

καθάριοι ουρανοί

με λίγες μόνο αχτίδες

με πάγο και σταγόνες

για να γίνω λευκή

και λίγο φως

μην τυχόν νεκρώσω

Εδώ μοναχή

μόνο να ανεμίζει το δέρμα μου

μόνο να αντικρίζω ουρανό

και ίσως λίγο να χαμογελώ

Πως αντέχω μην ρωτάς.

Μα έτσι κι' αλλιώς

αυτό είναι το όνομά μου.

Έβρεξε

Της οικείας μου

περίπτωσης

Δεν ήταν φως και πεταλούδες

λουλούδια και καρδούλες

Βροχή

έτσι παγωμένη

το σώμα μου κράτησε

για να μην κουνηθώ

και ας ήμουν γαλάζια

την ανάσα μου έκλεψε

στο γίνε μιας ύστατης προσπάθειας

κόπασε το φως

και ας σκοτείνιασαν τα μάτια μου

μέγκενη του στήθους

την φωνή μου έσβησε

μαζί με τα θέλω...

και ας ήμουν γαλάζια

και ας σκοτείνιασαν τα μάτια μου

και ας έσβησε η φωνή μου

Και έτσι με έχασα.

Ίσως

ούτε φως, ούτε βροχή

στην τελική

έρωτας εστί

Υποκατηγορία Πόνου.

Παράλληλος Κόσμος

Ρούχα πλαστικά
τραγούδια δήθεν λαϊκά

Άνθρωποι που μεγάλωσαν
με όνειρο χλιδής
ως όνειρο ευτυχίας
Που μεγάλωσαν σε κόσμο ψευτιάς
Μάθε αν όχι να συμπονάς
τότε να λυπάσαι...

σχόλια μουρμουριστά
χασκογελώντας στα κρυφά
Σε φούσκα γυαλιστερή
υποτιθέμενη, φανταστική
όλη τους η ζωή
κλεισμένη στην T.V.

Μα άκου
οδύνη αν δεν βιώσεις
δεν θα γνωρίσεις ηδονή.

Επιστροφές

Αστραπιαίες 
οι σκηνές εκ μεταφορικών
από πατρίδα σε πατρίδα
μονίμως διχασμένη

Μεν
της αγάπης μου διαποτισμένα
τα χώματα τούτα σκονισμένα
του ηλίου κατακαμένα
απ' το αλάτι ανεμοδαρμένα

Δε
Του δάσους το μυστήριο
Της πεδιάδας το ακατάλυπτο λογύδριο
του νυχτερινού ουρανού το ολόλαμπρο εμφαλτήριο

Και ας είναι παγωμένα
τα χώματα της γεννησής μου

Μεταίχμιο

Άρνηση και αδιέξοδο
η είσπραξη μου
στην επίδειξη
της υπομονής μου

Κάτω απ' τα μπαλκόνια
στις βρεγμένες πλατείες
νικοτίνη και αλκοόλ
αγκομαχητά μεσ' τα στενά
όλα στα κρυφά...

Απροσανατόλιστα, αλλοπρόσαλλα.
Απόπειρα εξόδου
με εγγραφές μελανιού
και καταμετρώντας τις μέρες.

Στην αιώνια σχεδόν
ελπίδα επιστροφής.

Ποιείν.

Με ένα κουρέλι
είμαι ντυμένη
Ως αντίκρισμα της συμβολής μου
σε αυτό τον άσπιλο τόπο.

Οικτρό,
σαν τυλιγμένο από φίδια
μελανών λέξεων
και φράσεων.

Άγκυρα που σκαλώνει
στην πεζή,
μάλλον γλώσσας
φυλακή.

Εβένινο και καυστικό
βαρίδι μυστικό.

Ορίστε το ποιείν.
Με αυτό το φρικαλέα ασήκωτο κορμί
να φυλακίσεις του αγέρα
τα αιθέρια γυρίσματα.

Breathing

Here in the end
and the steep
standing alone
is so deep.

breathing in
and breathing out
in the dark beginning
of the dawn.

runing through my veins
lights of the water
calling me
out.

wind just lift me up
spinning around
at this bright beginning
of feeling.

So I beg.
Please don't stop
until my heart
no longer bleeds...

Breathing in
and breathing out

Now that my arms
are stretched like
pale white wings...

Ονειροπαρμένα πρόσωπα

Συνήθιζα να μυρίζω
βάλσαμο.
Ως και η
ευκίνητη παρουσία μου.

Έστω περίπλοκων καταστάσεων.
Για να ομολογήσω
την πικρή αλήθεια.

Χα! Μινιμαλιστικών θεωριών...
Όπως πίστευα συχνά.
Με αποτέλεσμα
οσμή Απελπισίας.

Και μια στιγμή...
παλιού καθάριου ουρανού.
Αναλογίζομαι...
καλύτερα να μυρίζω ήλιο και αλάτι.
Με ένα γάργαρο χαμόγελο.

Εν κατακλείδι.
Κύριε με το τσίπουρο!
έχεις όμορφα μάτια...
Και για την ελπίδα που μου χάρισες...
Χίλια Ευχαριστώ.

Μεσημέρια στον ήλιο

Την σημαδεμένη της σάρκα
στις ηλιαχτίδες.
Παραδίνει.
Απελευθερωτικά απογυμνωμένη.

Τα ακροδάχτυλα της
στον ξέφρενο αέρα.
Σε στρωμένη αμμουδιά,
αφρισμένο κύμα,
τρέχοντας χορεύει.

Αίφνης σταματά.
Χαμογελά.
Σαν να πέρασαν αιώνες
μα δίχως εξήγηση.

''Ευχαριστώ.
Με βοήθησες αρκετά.
Τώρα θυμάμαι πως να γελάω.''

Πήλινα Πρόσωπα

Μια πήλινη μάσκα

έπεσε στο πάτωμα 

στην αλήθεια που δεν είχα τα κότσια 

να ομολογήσω

Αποκαμωμένα 

πλαγιάσαν τα χέρια

στα πλευρά μου

Τα θρύψαλα στο έδαφος 

κοιτώ με πικρία

φανταστική κάλπικη ιστορία

ανέθρεψε δικά μου προσωπεία

Στερνός μου στεναγμός

'' Σώπασε...

  Προφανώς μάταια...ονειρεύτηκα.

  Να ξέρεις την τυραννία σου

  προσπάθησα να μισήσω

  μα τελικά

  κατέληξα νομίζω, να αγαπήσω...''

Ύφεση

χλωμά τα χέρια μου
καθώς βυθίζομαι.
αυτή η αβάσταχτη κενότητα
άκαρδη πια.

σε αυτό το λησμονημένο μέρος
βυθίζομαι,
στον σκοτεινό αυτό ωκεανό,
βυθίζομαι.

δεν θα κοιτάς
πλέον.
γιατί εγώ κατέχω την αλήθεια
και εσύ όχι.

να χαίρεσαι. αυτή είναι η λύπη
που ορίζει την ανάταση.
να χαίρεσαι. στον ωκεανό
βυθίζομαι.

γιατί εγώ ξέρω
και εσύ όχι.

Six Days At The Bottom Of The Ocean

My hands are pale
as I'm sinking
This unbeareble emptiness
I no longer...have a heart

In this God forsaken place
I sink
In this dark ocean
I sink

You won't
Watch. Not any more
For I know the truth
And you don't

Be happy. This is the sadness
that make me rize
Be happy. In the ocean
i Sink

Cause I know
and you Don't

Το σπίτι μου

Ζω σε ένα σπίτι
σαθρών θεμελίων
Σε ένα ανακαινισμένο
ετοιμόρροπο σπίτι

Στο υπόγειο
ένας σωρός από στάχτες
με μια φλόγα, που
ΤΡΩΕΙ όλο μου τον κόσμο

και εγώ με ένα
κουβά νερό στο χέρι
έτοιμη να σβήσω
τα πάντα

Το θέμα είναι :
υπάρχει κάτι να σωθεί
ή θα θαφτώ ζωντανή?

Πριν ξυπνήσεις

Φως της αυγής

τα κοιμισμένα μου όνειρα

τρυπά

και το δώρο μου

η μορφή σου

ως πρώτη εικόνα της ημέρας

Το κατάλευκο δέρμα σου

που ο ήλιος φωτίζει

Ψυχή μου...
Η ανάσα σου και μόνο

με κάνει να γελώ...

Τα μαύρα σου ματόκλαδα

σε ύπνο γλυκά τυλιγμένα

Γνωρίζω πως

ακόμα και κλειστά

μέσα τους μπορώ και αντικρίζω

Εμένα.

μακάρι να ήξερες.

Και έτσι πολύ νωρίς

για να σε αποχωριστώ

σηκώνομαι αργά

ψιθυρίζω ένα ''σ' αγαπώ''
για να μην σε ξυπνήσω.

Skinny Love

χείλος γκρεμού

χέρια ουρανού

αναμονή χαιρετισμού

αγέρα ηλίου

κατάλευκου δέρματος

ακτινοβόλων ματιών

ασφάλεια στήθους

εμπρηστικών χεριών

παταγωδώς αποτυχία

περιγραφής δυστυχία

σμίλευμα ψυχής

επιθυμία φυλακής

απρόσμενο, ξαφνικό

που να το φανταστώ...?

τα ήδη γνωστά

ενός

μονάχα ενός

βλέμματος, ψιθύρου

μονάχα ενός

αγέρας σου σαν τύλιξε

τα υπέρ, τα κατά

Μου.

σαν είδε χάιδεψε

ήρθε, έφυγε

ελεύθερος, άπιαστος

μυστήριος, κλειστός…

Πως αλλιώς να ειπωθεί?

Σε κανέναν δεν έχει σκοπό να δω8εί…

ήρθε, έφυγε

μη ρωτάς

το πώς, το που, το γιατί

Αγνοώ πιθανότητα επιστροφής

Αναμένω τις Αλκυονίδες

Αναμμένα:
Τρία κεριά.
Για κάθε λόγο
παραμονής μου εδώ.

Οι σταγόνες βροχής
στο τζάμι.
Που παλιά τα παράθυρα
μου άρεσαν πολύ...
Αλλά εδώ είναι μόνο
Γκρι.

Έστω.
Τα σύννεφα δεν θα είναι
για πάντα.
Θα βρέξει και θα φύγει.

Και δεν θα χρειάζεται πια
να ανάβω κεριά.
Για να τρομάξω το σκοτάδι.

Νύχτες

Απλής συνειδητοποίησης η αρχή
στην ώρα του κενού
αποκρουστικά απελπισμένου

Τι είναι αυτό που απομένει?

Στην ώρα της λήξης
δύναμης
ανυπόστατης
προόδου μετάβασης
βεβαίως και σαφώς

Υπάρχει τελικά το τέλος
ή είναι το ψεύδος που μιλά?

Την ώρα του κενού
η φυγή δεν λύνει
Στάχτες και μπούρμπερη

Τι είναι αυτό που απομένει?

Εφιάλτες

Πλέον δεν με τρομάζει
σ' αυτή την κατάσταση.
Το έρεβος δεν με φοβίζει.

Συγχώρα με
αλλά εδώ, δεν σκέφτομαι εσένα.
Ούτε αυτούς.
Μόνο εμένα.

Φαντάσου αν
εξαφανιστεί ο πόνος.
Φαντάσου
μόνο σιωπή.
Δεν είναι τόσο τρομερό στην τελική.

Τα αισιόδοξα σενάρια
δεν αναλογίζομαι.
Διότι στην χείριστη
περιπτώσεων...

Απλώς δεν θα υπάρχω
για να υποφέρω.

Θύελλα

Χέρια ανέμου
δάχτυλα βροχής

Γυμνό μου κορμί
απροστάτευτο κρύου
φύλακες δακρύων
έτοιμης κατάρευσης
στη θέα προβλεπόμενης κατάληξης

έφτασα στο τέρμα?

Φως, όνειρα, αναμνήσεις
κατέληξαν δίχως σημασία
στη φθορά χρόνου
στην απομόνωση του τώρα

άραγε έμαθε ποτέ
πως ο έρως μυρίζει γιασεμί?

Τα άνθη που λυσσασμένη
περιπαίζει η θύελλα

λεγόμενα πέφτουν στο κενό
η φειδωλής απάντησης

Έφτασα πια στο τέρμα?

Runaway

Red headed girl
she walks in the wind
with crying eyes
for a true shattered dream

for the fears exceeded
for the pieces given
she can't take back
for a soul thought hidden

struggle in vain
try to hold the pain

Pack hopes and dreams
Knowing the end has come
That's why she weeps
Knowing the time has come

Whisper his name
Because all alone
I guess I always knew
Is where I belong

Old man

A bottle of Jack Daniels
in his trembling hand
screaming ''screw you''
to all the people he can't stand

for the sunlight of the sky
for the laughter of the air
the unreal happiness
he can no longer care

Cause all the darkness of the world
broke his hopeless heart

In the bottom of the glass
in a cloud of cigars
he finds salvation
At old forgotten bars

for all the long gone youth
for all the things he dared
he sings quietly :
''Oh God...just let us be spared...''

Cause all the darkness of the world
broke his hopeless heart