Ταξίδι

Καθάρια η ουράνια μελωδία
που αντηχεί ανάμεσα στα σύννεφα
Και ομολογώ την πίστη μου
στους θεούς του αιώνιου, ουράνιου κύκλου
Ακολουθώντας του αγγέλου της νύχτας
την τελευταία συμβουλή
. . . . . . .

Τρομοκρατημένος μπροστά στην θέα του θανάτου
Έσυρα τον Αρδιαίο
Επί ασπαλάθων
Μέγας τύραννος
που βρήκε την τιμωρία από την φωτιά
Φώναξε, ούρλιαξε
Άρχισε και να τραγουδά
«…ότι είχαμε πληρώσαμε
μα πάλι θα χρωστάμε…»

12,5,13,5,11
Είναι το όνομά μου
Μέσα από ιστορία αλληγορίας
Σε αμέτρητα κομμάτια και παρακλάδια
Ιστορία Β παγκόσμιου πολέμου!
Τι φοβερή επηροή…

Απαλλάχθηκα από την δουλεία
που μου επέβαλε η Δυσλειτουργική σκέψη
Προχωρώντας προς την πύλη του ουράνιο τόξου
Κατάλαβα πως την ευτυχία την βρίσκουμε μόνο στις στιγμές
και την δυστυχία στα γεγονότα
Ενώ τα δάκρυά σας είναι οι προσευχές μου…

Πεθαίνουμε Μόνοι

Παράπονο, λυγμός
Παθιασμένη ψυχή
Στερημένη ζωή
Πισώπλατο μαχαίρι
………
Και πόνος
Φοβερός, τρομερός
Σαν τον θάνατο την χαραυγή
Σαν τα θεμέλια της γης
Ριζωμένο βαθιά
Από παλιά
Πατέρας που πρόδωσε την κόρη
Την σκότωσε με μαχαίρι στομωμένο
Συναίσθημα κανένα
Και πόνος
Φοβερός, τρομερός
………
Οργή
Μαινόμενη φωτιά
Ανεξέλεγκτη πυρκαγιά
Ηφαίστειο που σκάει
………
Ανεστημένη ψυχή
Που αδιαφορεί
Η επίθεση σταμάτησε
Η συγχώρεση δεν ήρθε
………
Ο Πόνος, ο Θυμός, η Οργή
Είναι ακόμα εκεί
………
Ζούμε μαζί
Μένουμε μαζί
Πεθαίνουμε μόνοι

Έξοδος

Σκέψη λυπηρή
Μάτια που σκοτεινιάζουν
από δέος
Άγχος, αγωνία
Φόβος σκοτεινός
Κόβει σαν μαχαίρι…
. . . .

Σήμερα είναι η βραδιά
Απόψε ξεπερνώ τον τρόμο
Απόψε ξεπερνώ τον φόβο
Ξεκινώ ίσως μια καινούργια αρχή

. . . .

Θέλω να σωπάσουν οι φωνές
Που με κάνουν να τρέμω
Θέλω να ξυπνήσω από τον εφιάλτη
Που με κάνει να κλαίω
Θέλω να ανασάνω ξανά
Τον αέρα που με κάνει να γελώ
. . . .