Πένθιμος Κλόουν

Νιώθω σκελετός
κάτω από τόσα ρούχα
κάτω από τόση μπογιά
από τόσα περιττά .

Για να κρατώ το κρυστάλλινο
προσωπείο σταθερό
φροντίζω τα πνευμόνια,
την καρδιά να μην
πολυκινώ

και πικραμένα θυμάμαι...
εσύ θυμάσαι?
τον άνεμο που τόσο
λάτρευα να ακολουθώ...

και άξαφνα μέσα στο κοινό
από μακριά, χωρίς να μπορώ να τον ακουμπώ
με κάνει πια με μάτια να χαμογελώ

Μάτια που φυσάνε
γκρι
συννεφιασμένο ουρανό

θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί
από ένα θλιμμένο χαμόγελο
πόση ελπίδα μπορούσε να δοθεί?
βλέπεις νόμιζα πως τέτοιοι άνθρωποι
είχαν εξαφανιστεί...
  

Χαμένοι

Όρθιος. Το βλέμμα σου
που το άπειρο κοιτά.
Προσπαθώ να δω
ούτε καν να αιχμαλωτίσω.

Μα πες μου γιατί
να δείχνω καλοσύνη
στα μυαλά που στο κενό
έχουνε χαθεί?

και ας δείχνω ήρεμη
να ξέρεις μέσα μου
όλα έχουνε εξαφανιστεί. 

Χαίρεται

σε ένα εξώστη
δίχως κάγκελα
οι φτέρνες μου αντικρίζουν
δελεαστικό κενό αέρος

Αρχάρια τα δάχτυλα
πονεμένα πιέζουν χορδές
και η φωνή οδηγημένη
στον ανοιξιάτικο ουρανό οδεύει

ώσπου νομοτελειακά
η μάσκα προσποίησης σπάει
στην κουκουβάγια που πλησιάζει
και κοιτά απορημένη

"Χαίρεται" λέω
και αρχίζω να γελάω.

Κουδουνίσματα

οι καμπάνες
στα αυτιά μου αντηχούνε
σαν ψίθυροι υπενθύμισης

γίνεται να έχω εξαπατηθεί?
αφού δεν ανήκω σε ετούτη τη γη...
πως πείτε μου
θα μπορούσε να είχε ξεχαστεί?
νομίζω ονειροπόλα
εξτρεμίστρια είχα χαρακτηριστεί...
την αλήθεια που μουρμούριζε η ψυχή μου
πως στο καλό έγινε, πείτε μου,
και είχε λησμονηθεί?

την ώρα που τελειώνει η μουσική
οι 4 τοίχοι αφουγκράζονται λυγμούς μου...
"... τα όνειρά μου, πες μου!
       που έχουνε χαθεί?"

3 μετά το βράδυ

παγιδευμένος στο δωμάτιο
στην σκληρότητα της αναγκαίας απόστασης
η γνώσεις αυτών των κεκτημένων που είχα
τα μικρά στιλέτα στο στήθος

τα χέρια στο τιμόνι
ο αέρας του παραθύρου
τα δάχτυλα που χαιδεύανε χορδές
σε τραγούδια αναμνήσεων
παλιά και γνώριμα

στην παγωνιά μόνο
που αντικρίζω στο τζάμι
οι κρυστάλλινες σταγόνες
το μόνιμο γκρίζο ημέρας και νύχτας
στο σβησμένο απόηχο
μιας ανύπαρκτης κουλτούρας

πολύ απλά:
οι μυρωδιές, οι γεύσεις
η θαλπωρή και η θέρμη
μα πάνω απ' όλα
η θάλασσα και ο ήλιος

Ενέσεις Πεζοδρομίου

Σκυφτή, υπό το υποτιθέμενο βάρος
των ανεπούλωτων τραυμάτων μου
περνώ βιαστικά
κοιτώ ενοχικά

14χρονα παιδιά
γελούν τρομακτικά
υπό το φως του αναπτήρα
άσπρου ατμού, γυάλινου σωλήνα

βασανισμένοι με μάτια
απελπισμένα κοιτούν ικετευτικά...
μιλώ για όσους
δεν έχουνε λεφτά

και καθώς επιχειρώ να αλλάξω πεζοδρόμιο
σαν να προσπαθώ να αλλάξω κόσμο
άλλος ένας με την σύριγγα στο χέρι
ανασαίνει υστερικά
σαν νιώθει την ευτυχία
στο σώμα του να εισβάλλει.

Κατερίνα

καθημερινώς
με τα μάτια γεμάτα
στην θεώρηση των άλλων σκληρότητα.
Ανταποκρίνεσαι.

παρόλα τα χαστούκια
που πάω στοίχημα
θα έφερνες πίσω
με όποιο τίμημα.

για την Αλήθεια σου
που κρύβεται στα ουράνια.
κλέβοντας κάθε προοπτική.

την αμφιταλάντευσή σου
ακραίων καταστάσεων
λίγο μπορώ να αντιληφθώ.
Ταπεινωμένη μουρμουρίζω
"...στα χέρια σου δεν φαίνεται
         Τίποτα..."

Μακάρι να ήσουν
κέλυφος
αλλά ευτυχώς είσαι
στρώσεις από αδιαπέραστο ατσάλι.