Αυτοί οι φόβοι
εισβάλλουν σαν ζυγώνω
σε μέρη ροδαλού
και το βλέμμα μου γυρίζει αλλού
Αχ καλέ μου...
μην κοιτάς τρυφερά
να ξέρεις, δεν είμαι εδώ
ούτε θεωρώ πως θα επιστρέψω
Σώπα διότι τα λόγια σου
εδώ δεν αντηχούν
φυλάξου απ' τα μάτια μου
εν' αγνοία τους αγέρωχα
Μην με κοιτάς.
Σκοτεινιασμένα κυανοί
καθάριοι ουρανοί
με λίγες μόνο αχτίδες
με πάγο και σταγόνες
για να γίνω λευκή
και λίγο φως
μην τυχόν νεκρώσω
Εδώ μοναχή
μόνο να ανεμίζει το δέρμα μου
μόνο να αντικρίζω ουρανό
και ίσως λίγο να χαμογελώ
Πως αντέχω μην ρωτάς.
Μα έτσι κι' αλλιώς
αυτό είναι το όνομά μου.
