Το κουτί με τα σπίρτα

Κλείσε τα μάτια
και όσο περνά ο χρόνος
Αφέσου.

Το σκότος της καρδιάς σου
μη φοβού
Λυτρώσου.

Μα με ζώνει το ψύχος
ωστόσο παραμένω εδώ
και ας φλέγεται το δέρμα μου
την ώρα των ονείρων μου
αφού αποζήτησα τον θάνατο.

Μια μόνο πληροφορία
θα σου δώσω.
Οξυγόνο μου το άλγος που έλαβα.
Η ανάσα μου σπίρτο που ανάβει.

Μα πάντα να θυμάσαι
για να ζήσω
χρειάζομαι πυρίτιδα. 

5 λεπτά

Στις μεταμεσονύκτιες
επιστροφές μου
όχι βόλτες μοναχικές
μετά από πολύ καιρό

με τα πόδια
τρεκλίζοντας, χορεύοντας
με χαμόγελο που αναβοσβήνει

οι αναμνήσεις έτσι
όπως με κατακλύζουν
κρατώ την τελευταία τζούρα

τον αγέρα δεν λησμόνησα
τα χέρια μου απλωμένα
τις δυνατές πεταλιές
την άσφαλτο γλυκά φωτισμένη

τα μάτια σου δεν λησμόνησα
την τελευταία τζούρα κρατώ
ποτέ δεν λησμόνησα.