30/8/11

πως κατάφερες να με δέσεις
Απορώ.
Ορίστε η πίκρα που οδήγησε
την ασφάλεια του άνθους την ξεφτίλισε.

η απουσία σου
άνεμος που απαλά
φυσά
μα συνάμα μαστιγώνει

αφού εξακολουθεί
της προσέγγισης  σου ο προσδιορισμός
καθαρός μου ο σκοπός
και στην άρνηση
η ανυπόταχτη τάση για φυγή
συνεχόμενη μετάβαση

Για δες!
πως έτυχε το ζευγάρι αυτό
να είναι φτιαγμένο απ' το ίδιο υλικό. 

ο καθρέφτης

το ταβάνι λευκό
όσο παραιτήσαι στο έδαφος
ο καθρέφτης σκοτεινός.
Δεν σε νιώθω.

η ανοδική παλίρροια
αμφιθυμικών  αποχρώσεων
ρέουν εσωτερικώς
στην αχνή λάμψη του αντικατοπτρισμού

μπορείς απλώς να είσαι;
τα σημαδεμένα της θεωρούμενης απέχθειας
τα αντικρίζεις και δεν τα αναγνωρίζεις;
φευγαλέα σε νομίζω σε αντιλήφθηκα...

για τις χλωμές ουλές
η αιτία που αναριγώ
ανοίγεις τα μάτια εκτυφλωτικά
χαμογελάς και ψιθυρίζεις

Μπορώ και σε βλέπω.

Mirror

The ceiling is white

as you lie on floor.

The mirror is black.

So I can’t feel you.

I can’t see you.

In the rising tide

changing of the colors

flowing the inside.

In the glance of the mirror.

Can’t you be?

The wounds you thought you despise

these painted hidden words…

Don’t you recognize?

So I can almost feel you…

That’s our bleached skin scars

the reason that made me shiver

you opened your eyes in the lighting truth ,

smile and whisper…

I can see you. 

Η φυγή

και λοιπόν
ορίστε που η σκέψη μας
έφτασε στο επίπεδο συννέφων

και αναπτερώθηκε το πνεύμα
για μέρη που δεν είχα φανταστεί

ορίστε που έσβησε
ο επιθανάτιος φόβος
και τα σπλάχνα μας
ελευθερώθηκαν απ' την μέγγενη της καταχνιάς

μα ουρλιάζοντας απαντά
" ΝΙΩΣΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
  ΝΙΩΣΕ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ."

καθώς το χέρι μου ξεσκίζει
για τις χαρμολύπες που μου χάρισε
στο απόκοσμο φως που με σεργιάνισε

το μόνο που ένιωσα
ήταν ανακούφιση.