Μαυροκόκκινες σημαίες

Δε ξέρω πια
γιατί συνεχίζω να σου μιλάω.
Βλέπεις οι όμορφες αναμνήσεις
ξεθώριασαν.

Μόνο οι πίκρες σε θυμίζουν.

Ξέρεις...νομίζω πάντα
πως κρυβόμουν.
Νομίζω πάντα
μιλούσα πολύ λίγο.

Έτσι μου 'χουν πει.
Νομίζω έχουν δίκιο.

Ξέρεις εύχομαι να μην ηρεμήσω ποτέ.
Τα μαλλιά μου να 'ναι πάντα κοντά,
με μάτια αγριεμένα.

Το ξέρω δεν σου αρέσει.
Ποτέ σου δεν σου άρεσε.

Βλέπεις τα μελάνια
που φέρει το κορμί μου,
οι τρύπες που άνοιξα στο σώμα μου,
δεν είναι πληγές.
Παράσημα είναι,
που κουδουνίζουν όταν περπατάω...

Δεν θα παντρευτώ ποτέ.Ούτε παιδιά
θα κάνω.Θα συνεχίσω
να πίνω.

Ούτε αυτό σου άρεσε...ε;

Δε θα γυρίσω σπίτι...
Θεωρώ πως, αν θες να με βρεις,
κάπου στα Εξάρχεια θα είμαι...
Βλέπεις ερωτεύτηκα τα αλφάδια στους τοίχους.
Τις μαυροκόκκινες σημαίες.

Οι μαυροκόκκινες σημαίες...

Μόνο οι πίκρες σε θυμίζουν.
Απλά να ξέρεις...άλλαξα.
Δεν θα ηρεμήσω ποτέ.

Προτιμώ να 'μαι
 ανήμερο θεριό.

Πρωτοβρόχια

Η ρόδα γυρίζει
γυρίζει
γυρίζει

Οι μισές ακτίνες σπασμένες
Η αλυσίδα σκουριασμένη
Τα φρένα δεν πιάνουν

Τα λιβάδια μια θολούρα
Ο χωματόδρομος και η σκόνη
Οι γρήγορες αναπνοές μου

Αυτά μου απέμειναν

Καλαμποκιές
και ένα κρύο αεράκι.
Αναρίγησα.

Η ρόδα γυρίζει
γυρίζει
γυρίζει

Πρώτη ψιχάλα
δεύτερη, τρίτη...
Τα σύννεφα έγιναν
σκοτεινιασμένα βουνά
με πινελιές από άσπρο
και λίγο γαλάζιο στην άκρη.

Ο αέρας.
Άπλωσα τα χέρια μου.
Έγειρα πίσω το κεφάλι.

Αυτά μου απέμειναν .

Οι κοφτές μου ανάσες,
η βροχή στο πρόσωπό μου

και ένα χαμόγελο στα χείλη.