Σε μια ακρογιαλιά δυο άτομα κάθονται σε μερικά βράχια. Δυο γυναικείες μορφές. Επικρατεί ακόμα σκοτάδι, αλλά είναι η ώρα πριν από το ξημέρωμα. Η μια γυναίκα είναι ντυμένη στα μαύρα. Μαύρα τα μαλλιά και τα μάτια της. Η άλλη είναι ντυμένη στα άσπρα. Κόκκινα τα μαλλιά της, πράσινα τα μάτια της. Έχει φτερά στην πλάτη, είναι άγγελος. Τα ονόματα της καθεμίας αντίστοιχα είναι Σκοτεινή και Φωτεινή. Εκ διαμέτρου αντίθετα όμως συνυπάρχουν…
Σκοτεινή :
Πες μου,… δεν ήξερες;
Δεν έμαθες ποτέ;
Πες μου,…δεν είχες καταλάβει
Ότι η αποδοχή είναι το παν;
Πρέπει να περπατάς με το κεφάλι σκυμμένο
Πρέπει να ντύνεσαι αδιάφορα
Δεν πρέπει να τραβάς την προσοχή
Δεν πρέπει να αφήνεις να σε γνωρίζουν, να σε κρίνουν
Πρέπει να ευχαριστείς τους πάντες
ακόμα κ’ αν το μισείς
Πρέπει να κρύβεις την προσωπικότητά σου
ακόμα κ’ αν το απεχθάνεσαι
Πρέπει να διαβάζει σκληρά
ακόμα κ’ αν το σιχαίνεσαι
Πρέπει να φτιάξεις ένα προσωπείο
Πρέπει να είσαι καλή
Για τους γονείς σου
Για τους καθηγητές σου
Για τους συγγενείς σου
Για τους γνωστούς σου
Πρέπει να είσαι αδύνατη, όμορφη
Για να μην σε σχολιάζουν
Για να μην σε κρίνουν
Οι γονείς
Οι γνωστοί
Οι συγγενείς
Οι άγνωστοι στο δρόμο
Πρέπει να φτιάξεις μια εικόνα
Πρέπει να είσαι πάντα απαισιόδοξη
Για να μην απογοητεύεσαι
όταν οι καταστάσεις καταλήξουν άσχημα
Πρέπει να αναγκάζεις τον εαυτό σου
Να προσπαθεί για το τέλειο
Μέχρι τελικής πτώσεως
Τίποτα δεν είναι αρκετό
ποτέ, ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ!
Πρέπει πάντα να προσπαθείς για το τέλειο
Κανένα ψεγάδι δεν είναι επιτρεπτό
Πρέπει να φτιάξεις ένα προσωπείο, μια εικόνα
Για να γίνεις αποδεκτή
Για να μην σε απορρίπτουν
Δεν πρέπει να αφήνεις να σε πλησιάζουν
Το σκοτάδι τρομάζει
Τους γονείς
Τους φίλους
Τους ερωτικούς συντρόφους
Ακόμα κ’ αν δεν τους τρομάζει
Πρέπει να φύγεις
Η αποδοχή δεν είναι ποτέ δεδομένη
Πρέπει να φύγεις
Πρέπει να τους απορρίψεις πρώτη
Δεν έχεις περιθώρια επιλογής
Η απογοήτευση, η πικρία, η οργή
Δεν είναι επιλογή
Η φυγή
Είναι πάντα η μόνη λύση
Δεν πρέπει να αισιοδοξείς
Ποιος σου είπε πως είσαι καλή;
Οι βαθμοί είναι πάντα ίδιοι
Ανεπαρκείς….για το τέλειο
Δεν πρέπει ποτέ να φαντάζεσαι
Δεν είσαι ικανή
Μην ονειρεύεσαι…
Όλα τα όνειρα είναι απραγματοποίητα
Ο Κόσμος είναι σκληρός!
Φυλάξου!
Πρέπει να κρυφτείς!
Δεν σου το ‘χα πει;
Η φυγή είναι η μόνη λύση…
Μην σταματάς να προσπαθείς
Δεν γνωρίζεις τι σημαίνει ξεκούραση…
Ή μάλλον όχι
Η κατάρρευση είναι ένα είδος ανάπαυσης
Μονό αυτό ξέρεις
Μόνο αυτό γνωρίζεις
Η επιλογή θέλει θάρρος
Ή και αδυναμία
Θυμάσαι τους εφιάλτες;
Μια κοπέλα βουτά μες το νερό
Κολυμπά, κολυμπά
Για να φτάσει την ελευθερία
Τα κύματα μεγάλα
Ο βυθός σκοτεινός, σιωπηλός
Νομίζεις πως είναι γοργόνα;
‘‘Έτσι όπως παλεύει!’’ (θα μου πεις)
Ο βυθός όμως ελκύει
ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ!
Δεν ωφελεί
Προσπάθησα…δεν ωφελεί
Βυθίσου και κοιμήσου
Ο πνιγμός είναι γλυκός
Θυμήθηκες;
Μην παριστάνεις τον αετό
Με τα χέρια απλωμένα προς το άπειρο
Ξέρεις πως δεν ισούνται με φτερά
Ο άνεμος θα σε παρασύρει…
Πρόσεχε! Θα με παρασύρει μαζί σου…
Ποτέ δεν ξέρεις
Το πέσιμο ίσως είναι πιο ανώδυνο από τον πνιγμό
Μην χάνεις ποτέ τον έλεγχο!
Το έργο σου θα καταστραφεί
Ποτέ μην σκέφτεσαι αισιόδοξα
Ο Κόσμος είναι σκληρός…
Καλύτερα, ποτέ μην σκέφτεσαι
Ο χρόνος θα περάσει
Μην σκέφτεσαι
Πρέπει πάντα να προσπαθείς, για την αποδοχή
Σ’ εσένα η ξεκούραση
Η αγάπη, η στοργή, η χαρά
Η ελπίδα είναι άγνωστη λέξη
Το φως είναι άγνωστη λέξη
Η αποδοχή είναι άγνωστη λέξη
Το ‘‘πρέπει’’ πρέπει πάντα να κυριαρχεί…
Εγώ είμαι το σκοτάδι εντός σου
Εγώ είμαι το ‘‘πρέπει’’
Εγώ είμαι ο θάνατός σου…
Φωτεινή:
Αυτή είναι η ιστορία της ζωή μου
Μια αιωνιότητα
Αναρωτιέμαι πως επέζησα μέχρι τώρα
Όχι, δεν ήξερα
Δεν έμαθα
Δεν κατάλαβα
Αποδοχή για σένα σημαίνει αποξένωση;
Ούρλιαξα, έκλαψα
Από οργή, λύπη
πόνο κα πικρία
Μου πήρες
τον άνεμο, τον ήλιο, το νερό
την γαλήνη, την ηρεμία
την ελπίδα, την χαρά
Μου πήρες
την αγάπη, την στοργή
τον έρωτα
Μου πήρες
την αυτοεκτίμηση
την αισιοδοξία
τον ύπνο
την σκέψη
την λογική
την αλήθεια
την αναπνοή
Αλήθεια….
Εσύ δεν ήσουν που μου έκλεψες την Ζωή;
Ένας άγγελος με κατάλευκα πούπουλα
Είδε τα φτερά της να χάνονται
Να εξαφανίζονται σε μια λίμνη από αίμα
Είδε το σώμα της να σαπίζει
Είδε το δέρμα της να ασπρίζει
Έχεις δίκιο, η φυγή ήταν η μόνη λύση
Μόνο επειδή η τόλμη σκεπάστηκε από την αδυναμία
Γιατί το θάρρος κ η γενναιότητα πολέμου
Δεν είχαν ωριμάσει
Γιατί οι κατάλληλες περιστάσεις, δεν ακόμα φτάσει
Ποτέ δεν φαντάστηκα πως η μάχη
ήταν η ΜΟΝΗ λύση
Η λογική
το ΜΟΝΟ όπλο
Στάθηκα μονάχη
Σ’ ένα πεδίο νεκρών
Που είχαν κάθε λόγο να πεθάνουν
Αφού σκότωσαν εμένα…
Νόμιζα πως χάθηκα…
Μην γίνεσαι αφελής!
Όχι, δεν σε μισώ
Στο παρελθόν όμως, πραγματικά
Νομίζω πως σε μίσησα
Η μεγαλύτερη όμως λύτρωση δεν είναι η συγχώρεση;
Ξέρω, γνωρίζω, καταλαβαίνω
Δεν θα μετανιώσεις ποτέ
Αλλά, εγώ σε συγχωρώ…
Γιατί;
Δεν το κατάλαβες ακόμα;
Μου πήρες πολλά..
Αλλά δεν μου έδωσες επίσης;
Εσύ δεν μου έδωσες
Την μουσική;
Την ποίηση;
Την ζωγραφική;
Μέσω εσού δεν απέκτησα
Την Νεράιδα Δ.Δ.;
Την αντοχή;
Το θάρρος;
Τα όνειρα;
Την πίστη;
Μέσω εσένα δεν απέκτησα την θέληση για ζωή;
Τελικά
Σ’ εσένα δεν χρωστάω, αυτό που είμαι τώρα;
Χάρη σ’ εσένα έγινα
Ένα μικρό, μικρό Άλμπατρος
Που ξεκίνησε από μια βραχονησίδα στον Νότιο Ατλαντικό
Που κατάλαβε όμως στην πορεία
Πως ο αυτοσκοπός του δεν είναι η επιβίωση
Μικρό, μικρό πνεύμα ελευθερίας
Ταξίδεψα
Μεξικό για να προσκυνήσω το σπίτι της Φρίντα Κάλο
Αργεντινή για να χορέψω στους αργού ρυθμούς ερωτικού ταγκό
Περού για να επισκεφτώ το Μάτσου Πίτσου
Κούβα για να μαζέψω ζαχαροκάλαμα
Για να υμνήσω το έργο του Che Guevara
Αφρική
Για να τραγουδήσω με παρέα τους Μασάι
Ινδία
Σ’ ένα Ασραάμ, για να ψάλω ύμνους στον θεό που κατοικεί εντός μου
Ιαπωνία
Με γκέισες, να ψιθυρίσω κρυμμένα μυστικά
Δεν θεώρησες την αποκατάσταση
Ως κάτι σημαντικό;
Το σπίτι, τα λεφτά, την οικογένεια ως κάτι σημαντικό;
Μπράβο σου.
Τέτοιοι σκοποί δεν προσδίδουν νόημα
Τέτοιοι σκοποί δεν αρμόζουν εδώ
στην αρχή της Ζωής
Ω Άγγελε με ασημένια φτερά
Δεν έπρεπε να γνωρίζεις τι σημαίνει πόνος
Μην ανοίγεις πληγές
Σταμάτα πια να ματώνεις
Ιδού
Η ρίζα της ρίζας
Ο ανθός του ανθού
Ο ουρανός του ουρανού
Του μεγάλου Δέντρου που ονομάζεται Ζωή
Που εκτείνεται ψηλότερα
Απ’ ότι η ψυχή μπορεί να ελπίσει
Ή το μυαλό να κρύψει
Ιδού
Η αλήθεια της αλήθειας
Έχω αποδεχτεί την ύπαρξή σου
Κουβαλάω την ψυχή σου στην ψυχή μου
Είμαστε ένα
Σ’ αγαπάω.
Σ’ συγχωρώ.
Σ’ ευχαριστώ.
Μα δεν σε χρειάζομαι πια.
Τα Άστρα με περιμένουν.
Έχω μάθει πια να πετάω.
