Η λέξη της παλάμης

Ηλιόλουστο μπαλκόνι
εμείς καθισμένοι
στα ήδη ζεστά πλακάκια

στο αλαβάστρινο φως
ανταλλάσσουμε βαθιά
ειλικρινέστατα χαμόγελα.

Μα τα λόγια μας νόθα
ως φυσικό επακόλουθο.
Αφού βλέπω και βλέπεις.
Τον πόνο μου, τον πόνο σου.

Σσσ...
Έγραψα λέξεις στα χέρια μου
κάλυψα το στόμα μου.
Να αποφύγω τον φόβο
για όλα όσα θέλω να πω...

Και έτσι απλά,
δειλά, ανακουφιστικά....
επιλέξαμε να κρυφτούμε πίσω
απ' τις λέξεις.

Άρωμα

Σηκώθηκα απ΄το κρεβάτι
ως αναγκαστική αρχή
στο νέο ξημέρωμα

τα σκεπάσματα σχεδόν απείραχτα
παρά τον ανήσυχο ύπνο μου

Μα εκεί στην άκρη
η θέση, που υποτίθεται ήταν δικιά σου
Συνειδητοποιώ πως είναι σοκαριστικά
Άδεια.

Ελάχιστα αισθάνθηκα
ανεπαίσθητα ίχνη
από λεβάντα

και την ίδια στιγμή,
ορκίζομαι,
σχεδόν σε άκουσα
να λες καλημέρα. 

Η κιμωλία

Πάλι οκλαδόν
σε ένα γνωστό
ξεφτισμένο παρκέ.

Με σκυμμένο το
κεφάλι, παρατηρώ.
Την κιμωλία στο χέρι μου.
Τον μαύρο τοίχο που ορθώνεται
εμπρός μου.

Τόσο οικεία.

Και χαράζω άλλη μια γραμμή.
Ανάμεσα στις πολλές,
για το τέλος της ημέρας.

Κι όμως, ακόμα δεν ξέρω
αν απαριθμώ τις μέρες
που πέρασαν
ή αυτές που μου απομένουν. 

Μολύβι ματιών

Αναπόφευκτα παρουσιάζομαι
στον καθρέφτη.
Μετά το πέρας άλλης μια ημέρας.

Να ξεπλύνω
τις κοινωνικές απαιτήσεις
του είδους μου.

Το make up,
που κρύβει τα σημάδια.
Το ρουζ,
που δίνει ζωντάνια.
Το κραγιόν,
που σε κάνει θηλυκή.
Τα ρούχα που δίνουν την υπόσταση.

Μη γελάς. Ναι ακόμα φοράω
διαφορετικές κάλτσες σε κάθε πόδι.
Και καλά, αντικομφορμιστικά.
Για να λέω πως εναντιώνομαι κάπου.

Μα παρόλες τις προσπάθειες
τα μάτια μου παρέμειναν μαύρα, απ' τα δάκρυα
που τα μάτια μου δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν.

Μουτζουρώνοντας έτσι
όλη την καλή εικόνα.