Σκαλοπάτια

ανεβαίνω μια
σκάλα ατελείωτη
ξύλινη στριφογυριστή
σάπια σκονισμένη

τη στιγμή που σουρουπώνει
σταματώ
γιατί με παραλύει το σύννεφο
του σκότους

και κάθε μέρα που ξυπνώ
μόνιμα βουρκώνω
γιατί πάλι βρίσκομαι
στο πρώτο σκαλοπάτι

24/10/2011

Προαναφερόμενο
Γνωστό
Το δέρμα μου αλλάζει
με τον αγέρα που φυσά
τον ήλιο που χτυπά

Και τινάζεις
δεσμά ηρεμίας
Απελευθερώνοντας την φύση μου.

Τρέχω.

Μια τελευταία ματιά.
Νομίζω γνωρίζεις.
Το σώμα μου αντέχει.

Σελήνη

Μια ιδεολόγος μονάχη
αναπολεί ξανά την σελήνη
μα μόνο  το χέρι της κοιτά
που κρατά μια γαλάζια φωτιά...

Στο περβάζι με τα
πόδια στο σκοτάδι
μονολογεί κουρασμένα
"η αγάπη είναι θεός"
και ακόμα πιο σιγά
" και ας μην έχω καρδιά..."

Στροφή

τα μάτια μαύρα
σαν άδειες κόγχες
καθώς απειλητικά
ορθώνεται το ανάστημά του

στο γενικό αίσθημα
αφού πάντα πατούσα
στο χείλος
και δεν έπεσα.

Την γαλάζια αύρα που σε
περιβάλλει
απ' το λευκό σου δέρμα
ξεσκίζεις.

Και επιτέλους πέτρινο
μαχαίρι
νομοτελειακά τις ουλές μου
ανοίγει
προσπαθώντας ανεπιτυχώς επανάληψη.

Ελεύθερη Πτώση

Απέναντι αντικριστά, ώστε
μακάρι να διάβαζες τις ίριδες
η άγνοια
τα τρία βήματα πίσω
η ανάσα που σκαλώνει

η εξήγηση σιωπηλή
το σώμα που το έκλεψε ο αγέρας
τα μάτια που έχασαν το φως τους
και στραφήκαν στις χαράδρες

όχι, δεν είναι γκρεμός που χάσκει.
όχι για μένα
συνήθιζε να 'ναι άλλη μέρα.

δεν ήταν η ανάγκη που με έφερε εδώ
μόνο η θέληση.  

αποφυγή παρακμής

λίγο τραγουδιστά
τα βλέφαρα κλειστά
για να αντιλαμβάνομαι αισθήσεις.

με αυτή την αναπάντεχη
ζεστασιά της δροσιάς
όταν βυθίζει προς τα κάτω

γιατί απλά
αιφνιδιαίως παρατήρησε

"περίμενε. στάσου.
μη τρέχεις.
από τι θα ξεφύγεις ;
αναρωτιέμαι αν ριζώσεις
εδώ για λίγο καιρό
θα είναι τόσο καταστροφικό;

μείνε εδώ,
για λίγο.
απλώς σταμάτα να τρέχεις..."

Η κατάληξη

και έτσι όπως το εβένινο
πέπλο τύλιξε τον ορίζοντα
αναπόφευκτα, μετά το πέρας
της ημέρας
ένιωσα αβάσταχτη νοσταλγία
για το σαγηνευτικό φως του κομήτη σου
που μου έδειξες, γιατί ανεξάρτητα
της σύντομης απουσίας σου
το μόνο που παλεύω είναι να αντικρίσω τα άστρα.

Η αρχή

στο άμορφο τοπίο που είχα σιχαθεί,
ξαφνικά άνθισαν, στην απρόσμενη αγκαλιά σου,
Λουλούδια Αλλόκοτα.