11/10/09

Τικ τακ, τικ τακ
Ηχεί ο χρόνος σε ετούτο το έρημο σπίτι
Τικ τακ, τικ τακ
Απομακρυσμένες εικόνες, ήχοι, μυρωδιές
Με στοιχειώνουν

Τα κοκαλωμένα μου χέρια
Σε αναζήτηση στηρίγματος ποίησης
Τικ τακ, τικ τακ
Ξέσπασμα ανώφελων δακρύων
Ανώφελων ανησυχιών
Σε πραγματοποιημένη απόφαση

Τικ τακ, τικ τακ
Φοβάμαι
Η συνειδητοποίηση της πτήσης
Τα απλωμένα
Τραυματισμένα μου φτερά
Είμαι μόνη
Πετάω
Είμαι ελεύθερη
Τικ
Τακ

Εσωτερικό

Άσπρο και μαύρο
Διαπίστωση όρασης μου
Ανυπαρξίας γκρίζου

Κυνήγι καθρεφτών
Καταδίωξη αόρατων προσωπείων
Καθημερινής εξονυχιστικής αυτοκριτικής
Το στοίχειωμά μου απ’ το πλήθος
Τα βλέμματα, τις αφανείς σκέψεις

Και προβάλλουν οι περιορισμοί
Οι στρατηγικές επιβίωσης

Μόνο τα πούπουλα άκουσαν παράπονα
Τα κατάπιαν και
Άκρα του τάφου σιωπή
Εγώ είμαι στο κρύο
Εγώ είμαι στο σκοτάδι
Και ψιθυρίζω
‘‘Θέλω να δω χρώματα…’’

Σιωπηλοί Κριτές

Χαίρε
Πνεύμα στον καθρέφτη, χαίρε
Για άλλη μια φορά
Υποκλίνομαι μπροστά σου
Στη κριτική, στην υπερβολή, στη σκληρότητα
Υποκλίνομαι

Οι υποτιθέμενες απαιτήσεις της κοινωνίας
Το κίνητρό σας
Με άλλα λόγια, οι μπογιές στο πρόσωπό μου
Κατανοώ

Το χρώμα των μαλλιών?
Τι μου επιβάλλεις?
Μαύρο? Κόκκινο? Καστανό?
Ναι, ναι …κατανοώ…
Το ξανθό είναι πιο καλό

Τα ρούχα μου? Τι έχουν?
Α…πρέπει να είναι επώνυμα..
Ναι, ναι κατανοώ
Είναι για καλό…κατανοώ…

Υποκλίνομαι στην εξουσία σας
Κύριε καθρέφτη
Τις διαταγές σας
Τα νήματα που κινούν το σώμα μου
Ή μια άβουλη μαριονέτα?

Χαίρε και σε σας
Κύριε της ζυγαριάς
Ναι, ναι την δίαιτα σας ακολουθώ πιστά
Ένα μήλο μόνο έφαγα χθες

Ω τι δυστυχία!
Τα κόκαλα μου δεν φαίνονται ακόμα…
Ναι, ναι θα χάσω κιλά
Μισό μήλο σήμερα ή καλύτερα μόνο νερό?

Μην πανικοβάλλεστε κύριε ζυγαριά!
Το υπόσχομαι δεν θα φάω ποτέ ξανά…

Κύριοι κριτές
Υποκλίνομαι μπροστά σας
Στην πλύση του εγκεφάλου
Υποκλίνομαι

Διορία

Είναι ασφαλές να πω
Είμαστε μόνοι
Είμαστε μόνοι
Είμαστε μόνοι

Είναι ασφαλές να πω
Ο κόσμος μας, δεν ενδιαφέρει
Κανένα
Κανένα
Κανένα

Είναι ασφαλές να πω πως η απομόνωση και η σιωπή
Είναι επιβαλλομένη
Τιμωρία
Τιμωρία
Τιμωρία

Ώσπου να σπάσει τη σιωπή
Ο θόρυβος…
Ακούς;
Είναι η καρδιά μου που χτυπά
Πιο δυνατά
Δυνατά
Δυνατά

Είναι καθήκον μου να πω δείλιασα
Ψέμα
Ψέμα
Ψέμα

Είναι καθήκον μου να πω τόλμησα
Ψέμα
Ψέμα
Ψέμα

Είναι καθήκον μου να πω προσπάθησα
Αλήθεια

Είναι αλήθεια το βήμα, τα βήματα, οι διαπιστώσεις
Μέχρι τότε σιωπή και απομόνωση

Ξύπνα με, μόλις έρθει ο Οκτώβρης

19/6/09

Ανεξήγητος ο δρόμος των συννέφων
Στα απελπισμένα μας μάτια
Με λαχτάρα ανατέλλοντος ορίζοντα

Εδώ σταματώ
19/6/09
Οι θρήνοι, τα μοιρολόγια
Τα ουρλιαχτά, πόνου και εξάντλησης
Με μια λέξη

Μεθυσμένη χορεύτρια στους ρυθμούς
Των εξελιγμένων μας τυμπάνων
Μπροστά σε αγάλματα χιονιού
Αναμένοντας την κρίση

Στην διαρκή αλλαγή μονοπατιών
‘‘Κάθε εμπόδιο για καλό’’
Εις υγείαν στις αναπάντεχες στροφές

Ισχυρίζονται πως η σιωπή ουρλιάζει την αλήθεια
Φανερώνεται όμως ο αγώνας με σιωπή?

Άρα οι ιαχές
Πολέμου και αγώνων
Με μια λέξη
Πέρασα
Μπορώ να ανασάνω ξανά.

Η Τρύπα

Στην θέση της καρδιάς μου
Μια τρύπα που χάσκει
Δηλώνοντας κενό

Φύλακες δακρύων
Έτοιμοι να καταρρεύσουν
Επί παντός καιρού
Πλέον

Ανάγκη αναπλήρωσης
Και αντιστρόφως
Του κενού

Οι μάχες μας
Γεννήτριες δυνάμεων
Και η κομματιασμένη μου ποίηση
Υπό την υπηρεσία ψυχισμού
Προς κάλυψη, ο σκοπός
Με επιτυχία και αποτυχία

Φταίει μήπως ο κόσμος που τρελάθηκε
ή το σώμα που παλεύει να βγει απ’ το κλουβί;

Απομεινάρι αναμνήσεων
Σε ματωμένο παρελθόν
Μουσικολογώντας
Ενώ η αίσθηση του ανέγγιχτου όλο και βαθαίνει

Απρόσμενη παροχή
Αυτοπεποίθησης
Από στιγμιαία, ανεπιθύμητη
Αναδρομή και επιστροφή

Αλλά ακόμα κι έτσι
Το σκοτάδι της καρδιάς μου
Μη φοβού

15/5/09

Αναμονή έμπνευσης
Καθώς δεν υπάρχει άλλη απόδειξη
Ύπαρξής μου

Υπολογίζω μέρες
Ώρες
Στιγμές
Αυταπάρνησης και αυτοθυσίας

Πένα και μελάνι
Όπλα πνεύματός μου
Το σπαθί και η ασπίδα

Όρα εμπρός
Ιδού η αρχή του τέλους

1 Χρόνος 5 Μήνες 14 Μέρες Αυτοθυσίας

Σε μια ακρογιαλιά δυο άτομα κάθονται σε μερικά βράχια. Δυο γυναικείες μορφές. Επικρατεί ακόμα σκοτάδι, αλλά είναι η ώρα πριν από το ξημέρωμα. Η μια γυναίκα είναι ντυμένη στα μαύρα. Μαύρα τα μαλλιά και τα μάτια της. Η άλλη είναι ντυμένη στα άσπρα. Κόκκινα τα μαλλιά της, πράσινα τα μάτια της. Έχει φτερά στην πλάτη, είναι άγγελος. Τα ονόματα της καθεμίας αντίστοιχα είναι Σκοτεινή και Φωτεινή. Εκ διαμέτρου αντίθετα όμως συνυπάρχουν…

Σκοτεινή :

Πες μου,… δεν ήξερες;
Δεν έμαθες ποτέ;
Πες μου,…δεν είχες καταλάβει
Ότι η αποδοχή είναι το παν;

Πρέπει να περπατάς με το κεφάλι σκυμμένο
Πρέπει να ντύνεσαι αδιάφορα
Δεν πρέπει να τραβάς την προσοχή
Δεν πρέπει να αφήνεις να σε γνωρίζουν, να σε κρίνουν

Πρέπει να ευχαριστείς τους πάντες
ακόμα κ’ αν το μισείς
Πρέπει να κρύβεις την προσωπικότητά σου
ακόμα κ’ αν το απεχθάνεσαι
Πρέπει να διαβάζει σκληρά
ακόμα κ’ αν το σιχαίνεσαι

Πρέπει να φτιάξεις ένα προσωπείο

Πρέπει να είσαι καλή
Για τους γονείς σου
Για τους καθηγητές σου
Για τους συγγενείς σου
Για τους γνωστούς σου

Πρέπει να είσαι αδύνατη, όμορφη
Για να μην σε σχολιάζουν
Για να μην σε κρίνουν
Οι γονείς
Οι γνωστοί
Οι συγγενείς
Οι άγνωστοι στο δρόμο

Πρέπει να φτιάξεις μια εικόνα

Πρέπει να είσαι πάντα απαισιόδοξη
Για να μην απογοητεύεσαι
όταν οι καταστάσεις καταλήξουν άσχημα
Πρέπει να αναγκάζεις τον εαυτό σου
Να προσπαθεί για το τέλειο
Μέχρι τελικής πτώσεως
Τίποτα δεν είναι αρκετό
ποτέ, ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ!
Πρέπει πάντα να προσπαθείς για το τέλειο
Κανένα ψεγάδι δεν είναι επιτρεπτό

Πρέπει να φτιάξεις ένα προσωπείο, μια εικόνα
Για να γίνεις αποδεκτή
Για να μην σε απορρίπτουν

Δεν πρέπει να αφήνεις να σε πλησιάζουν
Το σκοτάδι τρομάζει
Τους γονείς
Τους φίλους
Τους ερωτικούς συντρόφους

Ακόμα κ’ αν δεν τους τρομάζει
Πρέπει να φύγεις
Η αποδοχή δεν είναι ποτέ δεδομένη
Πρέπει να φύγεις
Πρέπει να τους απορρίψεις πρώτη
Δεν έχεις περιθώρια επιλογής
Η απογοήτευση, η πικρία, η οργή
Δεν είναι επιλογή
Η φυγή
Είναι πάντα η μόνη λύση

Δεν πρέπει να αισιοδοξείς
Ποιος σου είπε πως είσαι καλή;
Οι βαθμοί είναι πάντα ίδιοι
Ανεπαρκείς….για το τέλειο
Δεν πρέπει ποτέ να φαντάζεσαι
Δεν είσαι ικανή
Μην ονειρεύεσαι…
Όλα τα όνειρα είναι απραγματοποίητα
Ο Κόσμος είναι σκληρός!
Φυλάξου!
Πρέπει να κρυφτείς!
Δεν σου το ‘χα πει;
Η φυγή είναι η μόνη λύση…

Μην σταματάς να προσπαθείς
Δεν γνωρίζεις τι σημαίνει ξεκούραση…
Ή μάλλον όχι
Η κατάρρευση είναι ένα είδος ανάπαυσης

Μονό αυτό ξέρεις
Μόνο αυτό γνωρίζεις
Η επιλογή θέλει θάρρος
Ή και αδυναμία
Θυμάσαι τους εφιάλτες;

Μια κοπέλα βουτά μες το νερό
Κολυμπά, κολυμπά
Για να φτάσει την ελευθερία
Τα κύματα μεγάλα
Ο βυθός σκοτεινός, σιωπηλός
Νομίζεις πως είναι γοργόνα;
‘‘Έτσι όπως παλεύει!’’ (θα μου πεις)
Ο βυθός όμως ελκύει
ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ!
Δεν ωφελεί
Προσπάθησα…δεν ωφελεί
Βυθίσου και κοιμήσου
Ο πνιγμός είναι γλυκός

Θυμήθηκες;

Μην παριστάνεις τον αετό
Με τα χέρια απλωμένα προς το άπειρο
Ξέρεις πως δεν ισούνται με φτερά
Ο άνεμος θα σε παρασύρει…
Πρόσεχε! Θα με παρασύρει μαζί σου…
Ποτέ δεν ξέρεις
Το πέσιμο ίσως είναι πιο ανώδυνο από τον πνιγμό

Μην χάνεις ποτέ τον έλεγχο!
Το έργο σου θα καταστραφεί
Ποτέ μην σκέφτεσαι αισιόδοξα
Ο Κόσμος είναι σκληρός…
Καλύτερα, ποτέ μην σκέφτεσαι
Ο χρόνος θα περάσει
Μην σκέφτεσαι

Πρέπει πάντα να προσπαθείς, για την αποδοχή
Σ’ εσένα η ξεκούραση
Η αγάπη, η στοργή, η χαρά
Η ελπίδα είναι άγνωστη λέξη
Το φως είναι άγνωστη λέξη
Η αποδοχή είναι άγνωστη λέξη

Το ‘‘πρέπει’’ πρέπει πάντα να κυριαρχεί…
Εγώ είμαι το σκοτάδι εντός σου
Εγώ είμαι το ‘‘πρέπει’’
Εγώ είμαι ο θάνατός σου…

Φωτεινή:

Αυτή είναι η ιστορία της ζωή μου
Μια αιωνιότητα
Αναρωτιέμαι πως επέζησα μέχρι τώρα

Όχι, δεν ήξερα
Δεν έμαθα
Δεν κατάλαβα

Αποδοχή για σένα σημαίνει αποξένωση;

Ούρλιαξα, έκλαψα
Από οργή, λύπη
πόνο κα πικρία

Μου πήρες
τον άνεμο, τον ήλιο, το νερό
την γαλήνη, την ηρεμία
την ελπίδα, την χαρά

Μου πήρες
την αγάπη, την στοργή
τον έρωτα

Μου πήρες
την αυτοεκτίμηση
την αισιοδοξία
τον ύπνο
την σκέψη
την λογική
την αλήθεια
την αναπνοή

Αλήθεια….
Εσύ δεν ήσουν που μου έκλεψες την Ζωή;

Ένας άγγελος με κατάλευκα πούπουλα
Είδε τα φτερά της να χάνονται
Να εξαφανίζονται σε μια λίμνη από αίμα
Είδε το σώμα της να σαπίζει
Είδε το δέρμα της να ασπρίζει

Έχεις δίκιο, η φυγή ήταν η μόνη λύση
Μόνο επειδή η τόλμη σκεπάστηκε από την αδυναμία
Γιατί το θάρρος κ η γενναιότητα πολέμου
Δεν είχαν ωριμάσει
Γιατί οι κατάλληλες περιστάσεις, δεν ακόμα φτάσει

Ποτέ δεν φαντάστηκα πως η μάχη
ήταν η ΜΟΝΗ λύση
Η λογική
το ΜΟΝΟ όπλο

Στάθηκα μονάχη
Σ’ ένα πεδίο νεκρών
Που είχαν κάθε λόγο να πεθάνουν
Αφού σκότωσαν εμένα…

Νόμιζα πως χάθηκα…
Μην γίνεσαι αφελής!
Όχι, δεν σε μισώ
Στο παρελθόν όμως, πραγματικά
Νομίζω πως σε μίσησα
Η μεγαλύτερη όμως λύτρωση δεν είναι η συγχώρεση;

Ξέρω, γνωρίζω, καταλαβαίνω
Δεν θα μετανιώσεις ποτέ
Αλλά, εγώ σε συγχωρώ…

Γιατί;
Δεν το κατάλαβες ακόμα;
Μου πήρες πολλά..
Αλλά δεν μου έδωσες επίσης;

Εσύ δεν μου έδωσες
Την μουσική;
Την ποίηση;
Την ζωγραφική;

Μέσω εσού δεν απέκτησα
Την Νεράιδα Δ.Δ.;
Την αντοχή;
Το θάρρος;
Τα όνειρα;
Την πίστη;

Μέσω εσένα δεν απέκτησα την θέληση για ζωή;

Τελικά
Σ’ εσένα δεν χρωστάω, αυτό που είμαι τώρα;

Χάρη σ’ εσένα έγινα
Ένα μικρό, μικρό Άλμπατρος
Που ξεκίνησε από μια βραχονησίδα στον Νότιο Ατλαντικό
Που κατάλαβε όμως στην πορεία
Πως ο αυτοσκοπός του δεν είναι η επιβίωση

Μικρό, μικρό πνεύμα ελευθερίας
Ταξίδεψα
Μεξικό για να προσκυνήσω το σπίτι της Φρίντα Κάλο
Αργεντινή για να χορέψω στους αργού ρυθμούς ερωτικού ταγκό
Περού για να επισκεφτώ το Μάτσου Πίτσου
Κούβα για να μαζέψω ζαχαροκάλαμα
Για να υμνήσω το έργο του Che Guevara

Αφρική
Για να τραγουδήσω με παρέα τους Μασάι

Ινδία
Σ’ ένα Ασραάμ, για να ψάλω ύμνους στον θεό που κατοικεί εντός μου

Ιαπωνία
Με γκέισες, να ψιθυρίσω κρυμμένα μυστικά

Δεν θεώρησες την αποκατάσταση
Ως κάτι σημαντικό;
Το σπίτι, τα λεφτά, την οικογένεια ως κάτι σημαντικό;
Μπράβο σου.
Τέτοιοι σκοποί δεν προσδίδουν νόημα
Τέτοιοι σκοποί δεν αρμόζουν εδώ
στην αρχή της Ζωής

Ω Άγγελε με ασημένια φτερά
Δεν έπρεπε να γνωρίζεις τι σημαίνει πόνος
Μην ανοίγεις πληγές
Σταμάτα πια να ματώνεις

Ιδού
Η ρίζα της ρίζας
Ο ανθός του ανθού
Ο ουρανός του ουρανού
Του μεγάλου Δέντρου που ονομάζεται Ζωή
Που εκτείνεται ψηλότερα
Απ’ ότι η ψυχή μπορεί να ελπίσει
Ή το μυαλό να κρύψει

Ιδού
Η αλήθεια της αλήθειας
Έχω αποδεχτεί την ύπαρξή σου
Κουβαλάω την ψυχή σου στην ψυχή μου
Είμαστε ένα

Σ’ αγαπάω.
Σ’ συγχωρώ.
Σ’ ευχαριστώ.
Μα δεν σε χρειάζομαι πια.

Τα Άστρα με περιμένουν.
Έχω μάθει πια να πετάω.