Αντίο

Μόνο σιωπή.
Αφού μάθαμε να μιλάμε
με τα μάτια.

ως συνήθως περπατώ
σε απομακρυσμένα περιβόλλια
χαιδεύοντας χορτάρια
με τα χίπικα φορέματά μου
με τις μπογιές στα δαχτυλά μου.

για να με πειράζεις και να
χαμογελώ με αμηχανία.

Στις τελευταίες αναλαμπές της δύσης
σε κοιτώ
με μάτια ανόθευτα γήινα
και καστανοκόκκινες τούφες
κρύβουν το υπόλοιπο πρόσωπο.

Ήρθε η στιγμή.
Απλώς σκόρπισε λίγο χώμα.
Ξερό απ' τη θέρμη και τον ήλιο.
Με ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης.

Λες και δεν είμαι εδώ
Κάνε πως δεν ήμουν ποτέ εδώ,
και μετά
άσε με σιγά σιγά
να χαθώ.

Στα κρυφά

Περπατώ σε ένα δρόμο που
νόμιζα με πήγαινε σπίτι.
Με ότι και αν αυτό αντιστοιχεί.

και σαν τις γιαγιάδες στα μπαλκόνια
φευγαλέες ματιές
με λέξεις σαν αγνές φτυσιές...

Ξέκωλο.Μαλάκα.
Πούστη. Τσόκαρο.
Διπρόσωπη. Ποζέρι.
Ρουφιάνε...
Πουτάνα...

Και οι φήμες οργιάζουν
μαζί με τις διχόνοιες, τις εχθρότητες...

Ένας βαθύς αναστεναγμός...
γιατί δυστυχώς
είναι πιο εύκολο να κρίνεις

μα πάντα χωρίς να ακουστεί μιλιά...

Για εμάς χωρίς εμάς

Νύχτες, πρωινά
άδεια μεσημεριανά.
Οι στάλες του ιδρώτα μου, σαν δάκρυα
υπεράνθρωπης προσπάθειας.
Και τα βήματά μου άσκοπα.

Τα μνήματα, που πάντα
ξυπνούσανε κάτι. Έστω.
Χάσανε τα χρωματά τους
και καταλήξαμε μουντοί...
μονότονοι... σε ένα σπρόμαυρο φόντο.

Πέρασε πια τόσος καιρός.

Το μόνο που ένιωσα, ήταν
πηγαίος τρόμος.
Σαν πέρασε απ' το νου μου η σκέψη, πως
ίσως ο χρόνος μου εδώ
τελείωσε.