Κόκκινη

Σβήσε το φως
τις μορφές σαν πρόδωσε
αυτές που με έκαναν γαλάζια

αναπόσπαστο κομμάτι
έτσι όπως με γνώρισε
αδύναμη, μικρή

απρόθυμη
στην αναγκαστική στροφή
αδιανόητη
η διχάλα επιλογής

η τάση φυγής
στην πεποίθηση
ανάξια αγάπης
η επιθυμία τρικυμίας

και έτσι κατάκοπη
έγινα κόκκινη
κάτι συννεφιασμένα απογεύματα
με καφέ και τσιγάρο.

Ανώνυμα

Αυτή τη στιγμή
και ας μην έχει τίποτα συμβεί
επιθυμώ να θυμάμαι
Πριν ο χρόνος βυθίσει βαθιά
άσε με να θυμάμαι

Τα βότσαλα φαντάζουν σκονισμένα
κάτωθεν του σύμπαντος
ειδικά χωρίς φιλοσοφική θεώρηση
και στην ανάμνηση των πικραμένων
ας οσμίζομαι μόνο ιώδιο

την κάθε στιγμή που περνά
άσε με να θυμάμαι
και ας μην είναι κανείς εδώ

Κρύψου

Απόψε
τα άστρα πουθενά
στην αποζήτηση αφάνειας
ευχαριστώ

άκου μικρό παφλασμό
αμμουδιάς ψυχρό συνειρμό
της ψυχής μου πικρό μυστικό

Το μόνο που μαρτυρεί πως είμαι εδώ
του τσιγάρου συριγμό
της καρδιάς μου τρεχούμενο νερό

και ας είναι το φεγγάρι μου χλωμό