Μιλώντας

Οι μέρες τώρα τελευταία
ηλιόλουστες. Ζεστές.
Και είναι Φλεβάρης ακόμα.
Περίεργο.

Μα στα γραπτά μου μουτζούρες.
Χαρτιά τσαλακωμένα.
Τετράδια σκισμένα,
πετάμενα στις γωνίες.

Βλέπεις, ποτέ μου δεν μπόρεσα να μιλήσω
για τις όμορφες μέρες.

Ξέρω να μιλώ
για το τρέμουλο των ποδιών μου
τον ξέφρενο χτύπο της καρδιάς μου.
Την μέγγενη που μου συνθλίβει τα σωθικά,
όταν σκέφτομαι το πως ήταν το χθες.

Τον πηγαίο μου τρόμο
πως μια μέρα θα ξυπνήσω
και όλα θα είναι γκρι.

Έτσι μόνο, φίλε μου, έχω μάθει
να μιλώ για την ευτυχία.
Να μιλώ για τον φόβο μου
μήπως κάποια μέρα
την χάσω.

Πάλι πίσω

Και τώρα η βαλίτσα μου
ξεκοιλιασμένη στο πάτωμα
του άδειου μου σπιτιού.

Του άδειου μου σπιτιού.
Και νιώθω ακόμα.

Το φιλί σου
στην βάση του λαιμού μου
την ώρα που μαγείρευα.

Την απαλή σου μπλούζα
στο πρόσωπό μου.
Που πάντα αναδίδει το άρωμά σου.

Το μικρό μου στήθος
στην γυμνή σου πλάτη
4 η ώρα το ξημέρωμα.

Το βλέμμα σου στο λεωφορείο.
Εγώ να σε κοιτώ
με τα πόδια καρφωμένα στο έδαφος
σε μια αιώνια στιγμή.

Με τα μάτια σου στα μάτια μου.
Και ας τρέχουν τα δάκρυά μου
σαν βροχή.

Στο άδειο μου σπίτι.
Στο άδειο μου σπίτι.