η περίεργη

μακάρι να μπορούσα
να γράψω για πολιτική.
για ιδεολογία, συνταρακτικές αλλαγές,
συγκρούσεις, μπάτσους, μαυροκόκκινες σημαίες.

μακάρι να έγραφα σαν την
Γώγου, τον Λειβαδίτη, τον Ρίτσο.

αλλά μου φαίνεται ζω
πολύ απλά
και φοβάμαι πάρα πολλά.
μου αρέσουν πράγματα μικρά.
λιτά.

ξέρεις, νομίζω, με περνάνε για
περίεργη.

αναρωτιέμαι φωναχτά
για το τελευταίο τζιτζίκι του καλοκαιριού,
για την απλή ομορφιά στο γιασεμί,
ή γιατί το κίτρινο φως απ' τις λάμπες τον δρόμων
είναι πιο ζεστό απ' ότι το άσπρο...
γιατί οι μουσούδες των αλόγων
είναι τόσο μαλακές;

οι ήχοι που κρύβονται στο ξημέρωμα,
οι μυρωδιές απ' τους φούρνους 6 το πρωί,
όλες οι αποχρώσεις απ' το πράσινο στο διπλανό χωράφι.
αυτά με κάνουν να χαμογελάω.

άραγε τα σκέφτεται κανείς αυτά;

χα!μπα...
μάλλον εγώ περνιέμαι για περίεργη...