Το μπαρ

Το μπαρ που συχνάζω
εδώ
έχει χαμηλό φωτισμό,
γεμάτο καπνό,
απαλή μουσική.

Ξέρεις τι στυλ.

Και κάθονται όλοι
δυο-δυο, τρεις-τρεις
κιόμως δεν μιλά κανείς.

Κοιτάνε όλοι τα ποτήρια τους.
Εκεί τον πάτο στο ποτήρι τους,
λες και βρήκαν την Αλήθεια.

Και δε μιλά κανείς.

Έτσι και εγώ σιχτίρισα.
Βγήκα στο δρόμο,
κάθισα σε ένα πεζουλάκι
με λίγο τσίπουρο στο χέρι.

Και άρχισα να φωτογραφίζω
τα πρόσωπα του κόσμου. 

Σφυρίζοντας

Κάτω απ' το σπίτι μου
υπάρχει μια κατηφόρα.
Ανάμεσα απ' τα σπίτια
και από χορταριασμένες αυλές.

Μικρή και τσιμεντένια
γεμάτη με λακκούβες.

Από κει περνούσα κάθε μέρα.
Όταν ύψωνα το κεφάλι μου,
αντίκριζα τα αστέρια.
Ενίοτε βουρκώνανε τα μάτια μου.

Κάνει κρύο τώρα.
Οι λακκούβες γεμίσανε νερά.
Τα χέρια μου παγώνουνε.

Ένα μικρό δρομάκι
κρυμμένο απ' τον κόσμο
και τα φώτα.

Εδώ φαίνονται τα αστέρια.

Και εγώ ακόμα περπατάω.
Κάνει κρύο.
Έπαψα να βουρκώνω.
Κι όμως θαρρώ τα μάτια μου είναι
πιο θλιμμένα.
Έδεσα άσπρες κλωστές στα μαλλιά μου,
για την σοφία που αποκόμισα.
Ή έτσι νόμισα.

Η κατηφόρα κάτω απ' το
σπίτι μου μυρίζει
καπνό απ' τις σόμπες
και πάντα έχει ομίχλη.

Μα κάθε φορά που περνάω, χαμογελάω.
Ενίοτε σφυρίζω.
Ξέρεις εύχομαι να μην χρειαζόνταν να φύγω.

Μαμά

Λίγες φορές
έγραψα για σένα,
μαμά.

Γιατί βλέπεις,
οι ρίζες σου είναι
βαριές, πολύ βαθιές,
μέσα μου.

Τόσο που τρομάζω.

για την οργή που σου τρέφω.

Κι όμως ένα ερώτημα
με βασανίζει συνεχώς.

Άμα φύγεις,
τι θα απογίνω;

4:27 π.μ.

Καλλιτέχνες θα σου πουν,
πως τον πόνο και την δυστυχία
τα κάνανε βιβλία,
ποιήματα και πίνακες.
Πως έτσι έχει νόημα η ζωή.

Αρχίδια.
Εγώ 3 πράγματα έμαθα.

Η πίκρα δεν μετριέται, ούτε τέλος έχει.

Θεός δεν υπάρχει.
Οι νεκροί γίνονται χώμα και σκουλήκια.

A!Και το ουίσκι κάνει το
καλύτερο μεθύσι.