Άνοιξη

Το πάτωμα ξύλινο.
Οι σανίδες παλιές,
ιστοί από αράχνες στις ρωγμές.
Τρίζουν ανάλαφρα
στα πατήματά μου.

Ξυπόλυτη.

Κάθε βήμα και ένα
σύννεφο σκόνης.
Το χρώμα στους τοίχους
πέφτει.
Κομμάτι κομμάτι.

Κάνει ρεύμα.
Τα παράθυρα σφυρίζουν.
Ψύχρα.
Ο ουρανός έξω γκρι.

Το μαύρο πιάνο στην γωνία
με τις παλιές φωτογραφίες πάνω.
Φύσηξα την άσπρη πάχνη
και τα δάχτυλά μου κύλησαν
πάνω στα αλαβάστρινα πλήκτρα.

Οι νότες ξεκούρδιστες.
Το ξύλο φουσκωμένο στις γωνίες.

Προχώρησα στην πόρτα.
Το τζάμι θολό.
Γύρισα το θαμπωμένο πόμολο.

Όρμησαν μέσα
ορδές κίτρινα κόκκινα φύλλα.
Φωλιάζοντας στις φούστες μου.
Ο αέρας μύρισε χώμα και βροχή.

Κοίταξα το άδειο δωμάτιο.

"Δεν είναι κανείς εδώ.
 Ούτε θα ξανάρθει κάποιος."

Ορκωμοσία

Θυμάμαι,
την πόλη μας,
θυμάμαι...

Τα πλακόστρωτα
και την παραλία.
Τα ηλιοβασιλέματα στα νωπά παγκάκια.

Θυμάμαι τις βόλτες μας
που με έβριζες
που περπάταγα ξυπόλυτη.
Για το παρδαλό, κατσιβέλικό μου φόρεμα...

Έτσι δεν είναι ρε Εύη ;

Τις μπόρες του Μαΐου,
τα στριφτά τσιγάρα κάτω
απ' τα υπόστεγα.
Ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι.
Τα μαλλιά μας στάζανε που βροχή.

Και ανά δεύτερη λέξη
"γαμώτο" και "μαλάκας".

Και τώρα αυτά που μας έμειναν
είναι, να λέμε
"Θυμάμαι".

Αυτά σκέφτομαι ρε Εύη.

Άραγε θα μπορούμε κάποτε
πια να μιλάμε
για το τώρα;

Η Φούστα

Έραψα μια φούστα.
Τετράγωνο, τετράγωνο,
καθένα διαφορετικό.
Άλλο χρώμα.
Άλλο σχήμα.
Για να μπορώ να ταυτίζομαι με δαύτη.

Το αλλοπρόσαλλο Υπερεγώ μου.

Και μετά τα πράσινα τσάγια,
την βρώμη, το σέσκουλο,
την λουίζα και την γιόγκα,
τα παράτησα.

Έστω
για μια φορά την εβδομάδα....
Γαμώ τον Μπουκόφσκι μου.

Που μου έγινε απαραίτητος.

Και έτσι
στον άδειο αυτοκινητόδρομο χορεύω
γύρω, γύρω, γύρω, γύρω,
γύρω, γύρω, γύρω. γύρω, γύρω,
μέχρι να πέσω στην άσφαλτο.
Κοπανώντας πλάτη, κόκαλα, κεφάλι.
Ματώνω.

Μα τα άστρα είναι πάντα ίδια.
Τι ωραία που υπάρχει και κάτι
σταθερό στη ζωή μου.

Εεεεε, γαμώ την τρέλα μου!
Μουσκέψανε τα τσιγάρα απ' το αίμα.

Τώρα τι θα καπνίσω;