Orishas

Το μέτωπο στο τζάμι

στο απαλό τράνταγμα

του αυτοκινήτου

ως μια λύση ησυχίας μου

Αναπάντεχα...πρόσταξες μουσική να 

ακουστεί.

Άραγε, ήξερες με πόση 

αγάπη είχε συνθεθεί? 

μα παρόλες τις προσπάθειες

με κατακλύζει το παράπονο,

μου κλέβει πονηρά ένα δάκρυ

που ευτυχώς κυλά σιωπηλά

και πριν προλάβει καν να 

χαθεί στο κενό

σωτήρια με τυλίγει το

ήσυχο πέπλο του Μορφέα.

δυστυχώς παραλίγο

φυσικά σακατεμένη
όπως επέστρεψα
στο σιωπηλό μου φτωχικό
φτάνω πάλι στο σημείο να συλλογιστώ

στο πως
ποτέ κανείς
δεν θα είναι εδώ

και πότε θα έχω την δύναμη
να πω ευχαριστώ?
για τις ελπίδες που είχα θρέψει
βλέπεις τώρα σαπίζουν στο βυθό...

μετά της κενότητας που αντίκρισα
αποδυναμωμένη τελικά
επεθύμησα τόσο πολύ αυτό
τον ανεπιθύμητο συμβιβασμό
που τόσο σκληρά πάλεψα
να απαρνηθώ
και ας είναι απογοητευτικό...

το υπάρχειν

όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου
και όλα τα υποτιθέμενα
ευγενή συναισθήματα
έχουν πια εξαντληθεί
σε αυτή τη μεγάλη πυρκαγιά
που όλους μας τρώει τα σωθικά
Άραγε τι είναι αυτό που απομένει?

αν τις στάχτες σκαλίσεις
ίσως να βρεις σπίθα
υπαίτια και λύση
υπέρτατη όλων
εδώ που ο χρόνος
δεν έχει εξουσία
και όλες οι ανάγκες που γεννά
δεν έχουν πλέον σημασία

χαώδες, ολοκληρωτικό
ταυτόχρονα λυτρωτικό
το να νιώθεις πως υπάρχεις.

Ψίθυροι

η απόγνωση
και η κούραση
με κατακλύζουν

μακάρι να μπορούσα
να τους αφήσω να ψοφήσουν
Αυτοί οι κυρίαρχοι της επιφάνειας
Ορδές! ολόκληρες ορδές...
στην ήσυχη απελπισία
που διαλέξανε να ζούνε

στον σαματά που επιβάλλουν
μακάρι να μην με αφορούσε

στο σκέπασμα αυτό που δεν με αφήνει
να μοιράζομαι, να αισθάνομαι,
να νιώθω.
Μόνο να φοβάμαι
με παγώνει ετούτη η φυλακή

θέλω να ακούσω..
ακόμα και το εκκωφαντικό βάρος σιωπής
επιτρέψτε μου εκλιπαρώ να ακούω...

την αλήθεια της αλήθειας
δεν θα την ουρλιάξουν ποτέ
μόνο θα την μουρμουρίσουν
σαν παλιό ένοχο μυστικό
που δεν κάνει όλοι να ακούσουν...

ας είναι πικρό, κοφτερό
ας ματώνει, ας πονάει.
Ψυχρό είναι και το ξέρεις.
μάλλον αυτό ουρλιάζει την σιωπή...

κοιμήσου κουκουλώσου
στο σκέπασμα του ψέματος
βούλωσε τα αυτιά σου
με ασαφής αληθοφάνειες

εμένα άσε με μόνο να αφουγκράζομαι

τρία πενήντα έξι, Λεξοτανίλ, καληνύχτα

το στερνό μου συμπέρασμα
η σιγουριά του
γνωστού γίγνεσθαι
δεν σου δίνει αυτογνωσία
χα! ούτε μέντιουμ σε κάνει

για χαλάρωσε
τίποτα δεν ξέρεις

ο δρόμος της ανατροπής
αβάσταχτος είναι
αβέβαιος
επικίνδυνος
και τρελός

το Μόνο που θέλει
είναι θράσος και
Αρχίδια.

Ο άγνωστος

Να!
φαίνεται πως τιμωρία
που πρέπει να αποδεχτείς
η αλλαγή απόχρωσης
σε μαύρο από γαλάζιο
από θάλασσα σε ωκεανό
σε σχήμα χιαστό
σε θανατηφόρο από ειρηνικό

βλέπεις αέρηδες ασφαλείας
δεν είναι για αυτό το παιδί
σε άμορφο τοπίο προτίμησε να βυθιστεί
αντικρίζοντας έτσι τη ζωή
οι ακραίες καταστάσεις
που ήθελε να υποστεί
Ήταν η χείριστη
Η Απαθή.

Η Απουσία

Σκοτεινή η παλίρροια
ξεβράζει και βυθίζει
στις ελάχιστες πιτσιλιές της
από αλάτι

η γραμμή του ορίζοντα
χάθηκε στο μαύρο φόντο
έτσι όπως ανακατεύτηκε
ο ουρανός και ο ωκεανός

το σκηνικό πίσω
αντανακλά
φωνές και μουσικές
αδιάφορες περαστικές

και για κάποιο
καταραμένο λόγο
ανέμενα την
κρυμμένη παρουσία σου

χαμένες αναμνήσεις
μυρωδιές αλλιώτικες
που τα λόγια σου δεν μπορούν
να επαναφέρουν

ενώ άνωθεν οι γλάροι
σαν κοντινά
πεφταστέρια
θρηνούν σπαρακτικά

Σούρουπο

στις παλάμες μου
πάλλευκες
απομείνανε πέταλα
για το οποίο μου φαινόταν
είχα μελλοντικά συμβιβαστεί

Άραγε μπορούσε κανείς
να μαντέψει
μια γαλάζια ψυχή
πόσο θα μπορούσε να πονέσει?

μια λυκοφώτιστη
αγάπη...

και η θλίψη μου μοιάζει
Αρχέγονη
που κανείς δεν
μπόρεσε να διώξει.