Έξάρχεια

Σπασμωδικές οι κινήσεις μου

για να το προλάβω Όλο.

Τις αφίσες, το πλήθος

τα χρώματα, τις πεταμένες σύριγγες

τα θέατρα, τα ναρκωτικά

τις εκδηλώσεις, τους άστεγους

την πολιτική, τους ναρκομανείς

τον πολιτισμό, την παρακμή 

τις ζεστές καφετέριες, τα αποκρουστικά στενά

τον φόβο, τον ενθουσιασμό

την λύπη, τον οίκτο

την Έμπνευση.

Μόνη μου ευχή 

μια ασπρόμαυρη φωτογραφική.

και έτσι απλά

ερωτεύτηκα τον Κόσμο. 

Η μάζα

Οκλαδόν
στο κεντρο της πλατείας
για να με κοιτούν
αφ' υψηλού.
Συνειδητοποιημένα.

Ρυμουλκώντας έτσι
τις επιλογές μου.
Βαφτίζοντας τους υπόλοιπους με λέξεις.

Χαμογελώντας ευγενικά.
Με μια δόση ειρωνείας.

Συμβιβασμός. Αποκλείεται.
Ούτε καν από φόβο.

Όχι. Δεν θέλω να είμαι
αυτή η λέξη.

Αφύπνιση

κουλουριασμένη στο πάτωμα.
διάπλατα ανοίγουν οι οφθαλμοί
στο απρόσμενο ξέσκισμα της ωμοπλάτης

Ανύψωσε το κεφάλι σταδιακά.
Στις δυο πάλλευκες φτερούγες
που απ΄την πλάτη ξεπηδούν.

Δάκρυσε ο έβενος απ' τις κόρες
για να μείνει σμαραγδί
και η πλούσια κόμη
σε ατίθασες φλόγες να τυλιχτεί.

Επαναστατικά.

Ματιά ατσάλινη, διαπεραστική
έθρεψε όλο το κορμί
στην ενηλικίωση.
Όπως όρθωσε το ανάστημα.
Αφύπνιση.

Τεντώνει το χέρι, τα δάχτυλα απλωμένα
προσεγγίζοντας την κυριαρχία.
Τρομοκράτησε το σκότος
που τυλίχτηκε σε ομίχλη
οπισθοχωρώντας
στα μόνα λόγια που άρθρωσε :

"Φύγε από δω.
 Χάσου απ' τα μάτια μου. " 

Κατατονία

κύριο χαρακτηριστικό
η παραίτηση.
μοιρολατρικά.

πάνινες κούκλες
με μάτια, κουμπιά
στόμα, παραμάνες
ακόμα και δίχως φωνή
αναστενάζουν επιβεβαίωση.

προπαγανδίζοντας.

το βουητό.
ακόμα και με βουλωμένα τα αυτιά
εισβάλλει πραξικοπηματικά.
για να πνίξει κάθε ένσταση.

ματωμένα, σπασμένα νύχια
απ' τις ανύπαρκτες τρύπες στους τοίχους.
στις αποστεωμένες προσπάθειες.

ανυπεράσπιστα γυμνή.

Αιχμαλωσία

ξεκινά η ιστορία
καθώς την σωριάζει στο έδαφος
ο γνωστός θίασος απρόσωπων σκιών

αρχίζουν τα φώτα να παίζουν
μια φωνή γελά υστερικά
οι τοίχοι βγάζουν πόδια
και πλησιάζουν δολοφονικά
οι μάσκες κρεμασμένες
αποκτούν ζωή
ανοίγουν  το στόμα
ρουφούν τον αέρα ορμητικά
μαζί με τα βουβά ουρλιαχτά

έπειτα σκοτάδι.

η πόρτα κλείνει και κλειδώνει.

Ο άνεμος του αποσπερίτη

στην γνωστή προβλήτα
η σιγαλιά μοιάζει εκκωφαντική
στον ήρεμο γνωστό παφλασμό

πλανάται το βλέμμα μου
στο μακρινό φως
τη στιγμή που γεννάται η Αφροδίτη

αύρα θαλασσινή
την ώρα του Αποσπερίτη
με τυλίγει ορμητικά
λες και είσαι εδώ κοντά

Χαμογελώ. και ας μην συσπώνται τα χείλη μου
απλώνω το χέρι για να προσεγγίσω τα αιθέρια
γυρίσματα σου.

αναστενάζοντας ερωτώ
"πως νομίζεις θα μπορέσεις να φύγεις?
αφού ο άνεμος μόνο στον ουρανό
ξέρει να γυρίζει..."

Μικρό παιδί

το βλέμμα ακραία
υποτιμητικό
και ειδικά για την παιδικότητα
στην οποία είχε απευθυνθεί.

το παιδί που κρύβονταν πίσω
απ' την ξύλινη σκάλα
τα μάτια γουρλωμένα από προσμονή
για αποδοχή
και συνάμα τρόμο,
για μια επερχόμενη προσβολή

Αναρωτιέμαι...
κουλουριασμένο στα σκεπάσματα να μονολογεί...
"το μυαλό σου και μια λύρα..."
το είχε καν σκεφτεί?