Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Eurovision

περασμένες 2. μπαλκονόπορτες ανοιχτές .
έκλεισα το χαζόκουτο, με τους υποτιθέμενους διαγωνισμούς
καλλιτεχνίας.

Μετά της αηδίας που ένιωσα.
Αισχρότης. Τραγελαφικό.
Για να μην επεκταθώ στα γνωστά πολιτικά.

Έστριψα τσιγάρο . Έσβησα τα φώτα, μα άφησα 2 κεριά.
Για να έχω την εντύπωση πως εξημερώνω το σκοτάδι.

Για να κρύψω την αηδία
που πότισε το δέρμα μου
με το τσιγάρο στο στόμα
και τη στάχτη να πέφτει στο πάτωμα
(όχι δεν μ' ένοιαξε καν.)

χορεύω ρυθμικά
στο τρίξιμο του ξύλινου πατώματος
μαζί με τις άστατες σκιές μου. 

6/5/12

Στο τραπέζι στο σαλόνι
αραδιασμένα βιβλία.
Ορίστε οι τίτλοι:
Κράτος και επανάσταση
Μαρξιστική κριτική στον αναρχισμό
Λένιν και η Ρώσικη επανάσταση
Μισθός, τιμή και κέρδος

Και εφημερίδες. Τόσες εφημερίδες.
Για την ανάπτυξη της κριτικής μου σκέψης.
Για την τόνωση του επαναστατικού μου ηθικού.
Για τις ψυχικές μου ανάγκες.
Για τον αγώνα.
Την ανατροπή.

Για την ελπίδα σε ένα αύριο, τόσο μα τόσο διαφορετικό.

Κι όμως, παρόλα αυτά
με χτύπησε απογοήτευση, αφού είδα
να ξημερώνει μια
Χρυσή Αυγή. 

Πέρα απ' το παράθυρο

Εξαντλημένη ως συνήθως
γύρισα σπίτι.
Ξάπλωσα στο καναπέ
γύρισα προς το ταβάνι
για να με εμπνεύσει
το παιχνίδισμα του φωτός.

Ήρθε η ώρα να γράψω
για πόνο, κατάθλιψη, μοναξιά
και όλα τα λοιπά.
Γυναικείες ορμόνες.

Με μια αμφιβολία όμως
που ολοένα ρωτά πιο
συχνά.
Ξανά και ξανά και ξανά.

Κοίταξα το παράθυρο.
"Και όλο αυτό εκεί έξω;
Πέρα απ' το παράθυρο.
Πέρα απ' το τζάμι.
Άραγε πότε θα μιλήσει κανείς γι' αυτό;"

Γύρισα πάλι στο ταβάνι.
Το να μιλώ μόνο για το εδώ.
Ασφαλές, εγωκεντρικό.

Κι όμως δεν είναι αρκετό. 

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ο άγγελος που κάπνιζε

Μέσα στις φωνές,
τα τραγούδια, το καπνό

Πρόσεξα το απόκοσμο βλέμμα του.
Στο πρόσωπό της,
καρφωμένο.

Η ματιά του,
μια στο ποτό, μια στο τσιγάρο
στους γύρω, στο τραγουδιστή
και μια κλεφτή ματιά και σ' αυτή.
Με βλέμμα που έσταζε παράπονο.

Μα απρόσμενα, το σώμα του γαλήνεψε
μόλις χαμογέλασε. Εκείνη.
Λες και είδε, εικόνα φευγαλέα,
απαγορευμένου παραδείσου.

Έσβησε το τσιγάρο του,
αργά, σηκώθηκε, χαιρέτησε αδιάφορα,
κουνώντας απλά το χέρι.

Και βγήκε απ' τη πόρτα
χωρίς να κοιτάξει
πίσω.