Γκρι

Θυμάμαι στην πόλη μου 

είχα πάντα στην αριστερή μου τσέπη 

ένα τετράδιο και ένα στυλό.

Θυμάμαι πως έγραφα για πινελιές 

από κόκκινο στο γκρίζο τοπίο.

Θυμάμαι πως σήκωνα το κεφάλι μου

και αντίκριζα τον ήλιο ανάμεσα στις κεραίες,

που σφύριζα περπατώντας σπασμένα πεζοδρόμια.

Θυμάμαι που σιγοτραγουδούσα στις έρημες πλατείες.

Θυμάμαι κάποτε 

ήμουν χαρούμενη εδώ.

Ναι...νομίζω κάποτε ήμουν χαρούμενη εδώ. 

Ήταν τα χρώματα που σκούρυναν απότομα;

Ήταν που το τετράδιο χάθηκε;

Ήταν που συνήθισα να κουλουριάζομαι 

σε σκοτεινές γωνίες;

Δεν ξέρω. 

Πάει καιρός από τότε.

Στέρνο πράγμα που θυμάμαι.

Έγραψα σε ένα τοίχο

με το τελευταίο μου μελάνι.

"Φοβάμαι εδώ πια.

Λέω να φύγω.

Αν βρεις το τετράδιο κράτα το.

Δεν θα με βρεις εδώ.

Ούτε ο ήλιος θα ξανάρθει.

Απλώς να ξέρεις

αν θες να με βρεις

σκόρπισα στα χνάρια μου

κλαράκια γιασεμί."

 

14/3/14

Κοίτα,
ξέρω πως μιλάω για ίδια και τα ίδια.
Ξανά και ξανά.

Αλλά εδώ
δεν κατέληξε ο και καλά
"αρχαίος πολιτισμός" μας;

Μωρέ για ένα πράγμα
στεναχωριέμαι μόνο.

Βλέπεις η μισανθρωπιά μου
μεγαλώνει μέρα με την μέρα.
Τα εχθρικά μου βλέμματα
όλο και πυκνώνουν.
Δεν γουστάρω πλέον να μιλάω.

Ένα πράγμα εύχομαι.

Εύχομαι με τον καιρό
και με τα χρόνια,
η πικρία μου
να μην μεγαλώσει.

Εύχομαι
Να την απαλύνει ο πόνος.

Ξημέρωμα

Και έτσι κυλά η ζωή εδώ.
Χειμώνα καλοκαίρι.
Ξενύχτια, αλκοόλ.
Τσιγάρα.

Χειμώνα καλοκαίρι.
Γυρίζουμε τρεκλίζοντας
τις ώρες που ξημερώνει.
Ξεχωριστά ο καθένας.

Χειμώνα καλοκαίρι.
Φωνάζεις, συζητάς, γελάς.
Μα περισσότερο το παίζεις
κάποιος.

Μπύρες, κάπνα
και αυτό που μένει στο τέλος της βραδιάς;
Τα ρούχα σου που αναδίδουν νικοτίνη.

Ώσπου μια βραδιά
σαν τις άλλες,
γύρισα στο άδειο μου σπίτι.
Περιηγήθηκα στα σιωπηλά δωμάτια.
Και κατάλαβα, έτσι απλά, πως
Μπούχτισα.

Έβγαλα τα ρούχα μου
σε ένα μικρό σωρό,
σε μια σκοτεινή γωνία.

Αφήνοντας εμένα,  λυτρωτικά γυμνή.

Τυλίχτηκα με ένα σεντόνι.
Ένα λευκό σεντόνι με μπλε λουλούδια πάνω.
Βγήκα στην βεράντα.

Έτσι απαλλαγμένη
χαμογέλασα στον απέραντο ρόδινο ουρανό.
Χαμογέλασα στις πρώτες ακτίνες του ήλιου,
ανατριχιάζοντας ολάκερη.

Και έτσι απαλλαγμένη
αισθάνθηκα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν
και κατάφερα και ένιωσα ξανά

αθώα.

Άλλος ένας

Πάνω κάτω η Παπαστράτου.
Πάνω κάτω.
Δουλειές, μάθημα
τρέξιμο, υποχερώσεις.
Πάνω κάτω.

Με την επίμονη ανάμνηση
της μοναξιάς μου.

Και μια μέρα.
Μια παράξενη μέρα.
Τον είδα να με ακολουθεί.

Αργά και προσεχτικά.

Σταμάτησα και κοίταξα.
Σταύρωσα τα χέρια μου.
Χτύπησα το πόδι μου νευρικά στο έδαφος.

Φαινόταν όμορφος, ψηλός.
Με ευγενικά μάτια.Αθώα χέρια.
Με κοίταζε στα μάτια.

Έτρεξα. Κρύφτηκα
στην διπλανή γωνία.

Αργά και προσεχτικά.
Κάθε μέρα όλο και πιο κοντά.
Μα πάντα, με κοίταζε στα μάτια.

Και μια μέρα, μια
παράξενη μέρα.
Κατάφερε και με αγκάλιασε.

Αποτραβήχτηκα.
Έκανα ένα βήμα πίσω.
Και όσο τον κοίταξα στα μάτια
κάρφωσα ένα μαχαίρι στο στήθος του.
Χαμογελώντας.

Βαθιά. Ακριβώς στη μέση.

"Συγνώμη. Αλλά δεν γίνεται να με ακολουθείς
 άλλο πια. Ούτε κανένας άλλος."
Είπα και έφυγα.

Το μαχαίρι το έκρυψα στην τσέπη.