Ερώτημα

Είχα βγει μια βόλτα
και ως απασχόληση μετρούσα τα
πλακάκια του πεζοδρομίου.
Ανίκανη να σκεφτώ κάτι άλλο.
Μα σήκωσα τα μάτια μου
για να περάσω το δρόμο.

Και εκεί ήταν. Στο τοίχο. Μια πρόταση,
με μαύρη μπογιά.
Θρασύτατο, αλαζονικό
απλοϊκό, και τόσο, μα τόσο
εξοργιστικό.

Το ερώτημα:
" Πότε θα βρεις τα κότσια
να σταθείς στα πόδια σου;"  

Το Δάσος

Με πολλά να αναλογιστώ
κλότσησα τα χαλίκια
στον χωματόδρομο, που συχνά περπατώ.
Σηκώθηκε σκόνη.

Εδώ κοντά στο σπίτι.
Που είναι πάντα ηλιόλουστα.
Που όλα είναι τόσο ζεστά.

Μα σήμερα τα χρώματα σκούρυναν. Λες και έχει συννεφιά.
Με μια καλοδεχούμενη δροσιά.
Δίπλα σε αυτό το ανέκαθεν,
μυστήριο, δασύλλιο.

Που όλο μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει.
Και με τρομάζει ακόμα...τόσο γοητευτικά.
Κατεβάζω το κεφάλι. Απομακρύνομαι βιαστικά.

Κοιτώντας πίσω απ' τον ώμο μου...στα κλεφτά,
εκείνη τη σκοτεινιά ανάμεσα στα δέντρα.

Και μέσα στην επιτακτική μου ανάγκη να
διαφύγω,
σιγομουρμουράω
"Θα ξαναγυρίσω, το υπόσχομαι...
θα ξαναγυρίσω..."