Τσιγάρο για το δρόμο

Οι καρέκλες ξύλινες
με ψάθινα καθίσματα.
Τσίγκινα, βαμμένα μαύρα
τραπεζάκια.Στρόγγυλα.
Μια κανάτα κρασί.
Μικρές κούπες.

Γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά μας
για κάτι άλλο, καλέ μου.

Και όλο στρίβω.
Στρίβω τον καπνό.
Το χαρτάκι πάνω κάτω.
Πάνω κάτω.
Τα δάχτυλά μου κίτρινα απ την νικοτίνη.
Σάλιο και φιλτράκι.

Αναπτήρα κανείς;

Και εσύ μου κράταγες το χέρι
που και που.
Με κοίταγες στα μάτια.
Με αυτά τα υπέροχα πράσινα μάτια.

Προσπαθούσα να χαμογελώ, συγκρατημένα.
Με κρυφές ματιές και κοκκίνισμα στα μάγουλα.
Κοφτές ανάσες.
Όσο μου κρατούσες το χέρι.

Γιατί βλέπεις, οι πικρίες αμέτρητες
και τα αντίο ακόμα πιο πολλά.
Δίχως εξηγήσεις. Για να μην μιλήσω
για δάκρυα.

Για να σκληρύνω.

Έτσι δεν σε κοιτάω πολύ.
Τα λόγια μου λίγα
Και στρίβω τον καπνό.
Στρίβω, στρίβω...
Για να έχω ένα τσιγάρο
για το νομοτελειακό
αντίο.

Για να έχω ένα τσιγάρο
για το δρόμο.