30/1/2015

Συνίθισα την μυρωδιά
απ τα σπίρτα,
Το φως απ τα κεριά
μέσα στο δωμάτιο.
Τις σταγόνες στο παράθυρο.
Το να μετράω πλακάκια στο δρόμο.
Τα χέρια μου να χαιδεύουνε τα κάγκελα.

Υψώνοντας τα μάτια μου σε ένα
μόνιμα γκρίζο ουρανό.

Και τώρα ξαφνικά
θεριεμένες θάλασσες και ωκεανοί,
αφρισμένα κύματα σε μαύρους βράχους.
Χρυσαφιά απέραντα λιβάδια
με στάχυα και ανεμώνες.
Τα τζιτζίκια το σούρουπο
και ματωμένα ηλιοβασιλέματα.
Το κάψιμο του θέρους σε
πλακόστρωτες αυλές
με μια νότα από καρπούζι.
Ξημερώματα με πάχνη.
Τα χέρια μου στους κορμούς των δέντρων.
Ήχοι από ρυάκια.
Η μυρωδιά απ τα βρύα.
Ο αέρας στα μαλλιά μου...

Αυτό μου θυμίζει
το εγώ και εσύ.

Το ήλιο στο πρόσωπό μου
και γάργαρα
ανόθευτα
χαμόγελα.