Περί ποιήσεως

με την ίδια πένα στο χέρι
με το ίδιο καταραμένο
μισοτελειωμένο γραπτό
που πάντα με χλευάζει
για την μη ολοκλήρωση

νιώθω τους στίχους

τρυπώνουν στο πετσί μου
τυλίγονται στα μπράτσα μου
θρέφονται απ’ το αίμα μου

οι ίδιοι ανεκπλήρωτοι στίχοι
κοροϊδεύουν
‘τα σπουργίτια δεν θα γίνουν ποτέ αετοί
μην προσπαθείς’

και ενώ το αίμα μου ρέει
βάφει γράμματα, στίχους, στροφές
πορφυρά
το χέρι μου τρέμει
τα δάκρυα τρέχουν
η ψυχή μου σπαρταρά

χαμογελώ και κατανοώ
γιατί το μόνο που αγάπησα
ήταν η ποίηση